| |
Να κρατήσω στα χέρια μου το μέγα φώς σου
Για να μάθω επιτέλους τι σημαίνει ζωή
Μετρώντας τις λίγες συλλαβές του ονόματός σου
Το ξέρω πως είναι τόσο η αγάπη μου αληθινή
Ποτισμένος από φώς βγαίνω ρίζα ν'απλώσω
Στρωμένο το χώμα με δάφνες και βάγια,καιρό
Χορεύουν οι λαχτάρες που τα όνειρα θα λυτρώσω
Που τυλιγμένος με τα φιλιά σου παραμιλώ
Πως η μοίρα σαν στεντόρεια λάμψη ξαναγεννιέται
Και τραγουδάει του έρωτα τ'απύθμενα μυστικά
Ωραία μετά που ανατριχιάζοντας ξομολογιέται
Κι ένα ένα αναβλύζει τα θάματά του στην καρδιά
Ζωντανή σάρκα που ανάβει και κοκκινίζει
Κι αυτό το ανάστημα με τις γιγάντιες του μορφές
Πάντα ορατό κι όλο συχνότερα γυρίζει
Ορμητικό και δυνατότερο πόσες φορές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
