| |
ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Ο ΛΑΚΚΟΣ
Στόν λόφο στέκω άκίνητος,τά πόδια μου βαρίδια.
Λάμιες μού τρώνε τήν καρδιά καί τά μυαλά μου φίδια.
Στά τάρταρα βυθίζομαι καί γίνομαι ένα ράκος.
Έμπρός μου χάσκει όρθάνοικτος,τρομακτικός ό ΛΑΚΚΟΣ.
Άνθρώπινα συμπλέγματα,σάν λίπασμα στό χώμα,
σέ μιά άγκάλη άπέραντη,μαζί, σέ ένα σώμα
κραυγάζουν στόν Δημιουργό,χωρίς φωνή νά βγάζουν
καί μέ έναν τρόπο άπόλυτο, μέ μίσος τόν δικάζουν.
Όταν τού άνθρώπου ή ματιά,δέν πείθει τό μυαλό του
καί μπερδεμένος στέκεται,άντίκρυ στό ένστικτό του
αίσθάνεται μηδαμινός,άνήμπορος νά ένδώσει,
σέ κάποια σκέψη λογική πού έξήγηση θά δώσει,
στό τρομερό τό σκηνικό πού κόλαση θυμίζει
καί πού βαθιά τό ''είναι του'' σάν άνθρωπο ραγίζει.
''Αύτό είναι έργο διάβολου '', σίγουρα,άναρωτιέται
καί άρχίζει τόν ''έξαποδώ'' πάλι νά καταριέται.
Άλλά ή φύση ή άνθρώπινη, μέσα της κουβαλάει,
παράδεισο καί κόλαση κι αύτό μάς ξεπερνάει.
Δυό κόσμοι άντίθετοι καί έχθροί,παλεύουν στήν ψυχή μας
καί άφήνουνε τό στίγμα τους παντού σέ όλη τήν Γή μας.
Αύτός ό λάκκος πού κοιτώ,μέ σώματα σπαρμένος,
μέ άνθρώπινα λιπάσματα καί μέ αίμα ποτισμένος,
δικό μας έργο φαίνεται. Δέν είναι τού Διαβόλου.
Είναι ή κατάρα τής φυλής καί αύτού τού κόσμου όλου.
Καί πάντοτε εύχόμαστε,νά μήν τόν ξαναδούμε
μά δυστυχώς,διαχρονικά,σέ μιά συνέχεια ζούμε.
Καιροί θά έλθουνε ξανά, σκληρά νά μάς θυμίσουν,
ότι οί έπερχόμενες γενιές,όσο καί έάν είναι τυχερές
ΛΑΚΚΟΥΣ ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΝ..
---------------------------------------------------------------------------
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
