| |
| | Το μαχαίρι του βυθού |  | | |
Ατσάλινο μαχαίρι και αλμυρό,
κοράλλια σου κοσμούν την όψη,
κοιτάει η μύτη κάθε ψάρι που περνά,
και στραφταλίζει η κόψη.
Ξεχασμένο πάντα στον βυθό,
έχει κατάρα ακίνητο να μένει,
την καρδιά μου είχε γευτεί,
να το σηκώσω δεν με παίρνει.
Προδότη χρόνε χάραζες,
όλα τα όνειρά μου,
πάνω στην λάμα του, κι εγώ,
έψαχνα την καρδιά μου.
Βούτηξα χωρίς επιλογή,
και το κορμί μου βγαίνει,
σαν ξένο απο την θάλασσα,
κρατώντας το μαχαίρι.
Να πω τις λέξεις δεν τολμώ,
μια νεα αρχή να πω οτι θα κάνω?
σώμα που πας και το κρατάς,
σαν λάβαρο μιας μάχης που όλο χάνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Νικηφόρος Ουρανός 38
21-02-2021 @ 10:03 | Ιδιαίτερη, ξεχωριστή και εντυπωσιακή
ποιητική δημιουργία!
Καλή Κυριακή, σου εύχομαι! | | Αγιοβλασιτης
21-02-2021 @ 11:04 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
21-02-2021 @ 12:18 | Πολύ όμορφο. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | inokrini
22-02-2021 @ 10:15 | σώμα που πας και το κρατάς,
σαν λάβαρο μιας μάχης που όλο χάνω.
::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
