| |
Οι θυσίες
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ XXII)
Οι θυσίες ξεκινούν πάντα λίγες
και μικρές
σαν βέλος
που αργά τεντώνει τη χορδή σου.
Αν βρει κέντρο
το καταλαβαίνεις
χωρίς επευφημίες, κύμβαλα, καταυγαστήρες
χωρίς γενική αναγνώριση
με την απρόσμενη ζεστασιά στο στριμωξίδι
το σκούντημα στον ώμο
από κάποιον που δεν πρόλαβες να δεις
στην αναμονή για το ταμείο.
Οι θυσίες σ’εκπαιδεύουν στη συνήθειά τους
γίνονται έκτη αίσθηση
προέκταση του νευρικού συστήματος
μέσα στις πληγωμένες σάρκες του κόσμου
Κρατώντας γερά το μίτο τους
σπάνια θα βρεις το μινώταυρο
συχνά θα πατήσεις τις κοπριές
μα διαρκώς θα είσαι
η μια άκρη της λύσης
κρατώντας γερά το μίτο τους
σαν χαρταετός της παιδικής ηλικίας.
Οι μικρές θυσίες
γεμίζουν ένα σακούλι το μήνα
σαν πετραδάκια που κάποτε
τσακίζουν την πειραγμένη ζυγαριά της δικαιοσύνης.
Άλλοτε σαν σταγόνες
σε σωτήρια υδρία
λιγοστό και βαρύτιμο
καθαρτήριο ύδωρ
για αυτά τα βρύα που μασουλάνε
τ’οπλισμένο μπετό στο τείχος των δακρύων.
Γι’αυτούς τους διψασμένους πελαργού
αναγκεμένους νεφελοβάτες
που εγείρουν μες στην ξεραΐλα
όλο ψηλότερα
όλο πιο μακριά μας οπτασίες φωλιών
από σπασμένα καλάμια ζητιάνων
κι απ’τα σκουπίδια των γενεών.
Οι θυσίες ενίοτε σ’ανησυχούν καθώς μεγαλώνουν
απροετοίμαστα, ασυναίσθητα κι ερασιτεχνικά
επιπόλαια, ενστικτώδικα κι αποφασιστικά
μ’άδηλη έκβαση
ενδοιασμούς για το σχέδιο
και μόνο επειδή έτσι πρέπει.
Κι αυτό είναι το πιο σίγουρο πόρισμα
στην ιστορία των μαθηματικών.
Αλλά καμιά φορά τα χέρια πρέπει
να προτάσσονται στους ναυαγισμένους
το μυαλό πού και πού
να δουλεύει για τον εαυτό του
πετώντας έξω απ’τον εαυτό σου.
Ειδάλλως θα χανόταν η ελπίδα
να ξαναγίνεις άνθρωπος
με όνειρα που μπορούν και περνάνε
στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Δε χρειάζεται οι θυσίες να γίνουν
ντροπή να βλασταίνει στη σκέψη των υποβολιμαίων
τελώνιο να ξεσχίζει το νου των θυτών
θηλιά να δένει τον λαιμό των ιθυνόντων.
Ενοχή σαν ευγνωμοσύνη για τους φθαρμένους
υπόμνηση νοήματος για τους φθαρτούς.
Ίσως γίνουν.
Μα είναι ήδη
οι πυράντοχοι κάβοι της ανθρωπότητας
φτιαγμένοι από μέταλλα ανεμικά
που όσο δε φαίνονται τόσο δε σπάνε
προτού το πλοίο σαλπάρει στο μέλλον˙
είναι ήδη
οι συρμάτινοι κόμποι που συνέχουν το παρόν.
Κι έπειτα έρχονται οι μεγάλες θυσίες
με χαμόγελο μεγάλο
σαν ηλιοβασίλεμα.
6/3/2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
