| |
Εψαχνα από καιρό να βρώ
μεσ' της καρδιάς τη νιότη
χαμένα όνειρα κι ελπίδες
αυλα ιδανικά
Σκουπίδια και χωματερές
γεμίζαν την ψυχή μου
μα πουθενά το φως, αυτό του Διογένη
Που πήγε αυτή η νιότη σου
τα τόσα όνειρά σου;
τότε που η φωνή σου φώναζε κι έλεγε
τον κόσμο πως θ'αλλάξει;
Στάσου για λίγο να σκεφτείς
να δεις πίσω απ' τα βλέφαρά σου
να βγεις απ' τις χωματερές
στο φως να λάμψεις πάλι
Φτερά να βγάλεις να σωθείς
κι από την στάχτη σου
σαν φοίνικας να ξαναγεννηθείς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
