| |
Άνταφλα, σαν κοιτώ, μες στον παλιό καιρό,
ξεικάζω πως εκείνα, που μ’ ήβραν, τελικά,
μιας, κάποιας, ήταν, τύχης, έργα θυμελικά,
με άθλια σκηνικά και τέλος θλιβερό…
Πως ήταν λαχεμός, η όποια χαλασιά,
τα θεριακά πως φταίγαν, τ' άμμουδα κι οι ξέρες
που βρέθηκαν μπροστά, στις τόσες μου μπρατσέρες,
και σκόλασε στη χύση, κάθε μ' αρμενισιά.
Μα, σαν, στρωτά, πιαστώ, να γράψω, σχετικά,
απ' το πετσί, θαρέβω, πιο κάτω, πως μπορώ,
να φτάσω, και το βέρο, το φταίξιμο να βρω,
για όλα τα λισβά, των κάζων, μερτικά...
Κι η αίστηση αυτή, αδιόρατη, λεπτή,
κρυμμένες, έχει, κάποιες, δυνάμεις μαγικές,
τι, στο χαρτί, λιχμίζουν, οι λέξεις, βολικές
θύμησες, που βαστώ, για διάξη μου μεμπτή.
Στ' ανάριωμα, μπορούν, οι δυό μου εαυτοί,
ο που τα έζησε, κι ο που τα ομορφαίνει,
να γίνουν ένας πια, να πάψουν να 'ναι ξένοι,
να στρώσουνε μαζί, να βρουν πως και γιατί...
Κι ετούτη η γραφή, μου δίνει σιγουριά,
πως άφησα ψηφί, δικό μου, μες στο χρόνο,
και πως της μοίρας, δεν ήμουν ρεέμι μόνο,
πιασμένος στα δριμιά, στυγνά της τσαπαριά.
Με νοιάζει, το λοιπόν, να γράφω για το χτες,
ζυγίζοντας στρωτά, το ρέπιο, το συντρίμι,
τ' απόβγαλμα, από, κάποια, τη ζήσης πλήμμη,
και όσες, με κεντάν, πληγές μου ανοιχτές.
Γραφή αισταντική, άλλη δεν είν’ καμιά,
ωσάν την που ζυγιάζει, το ποια καταστροφή,
ο χρόνος που περνάει, δίχως αναστροφή,
μ’ αφήνει στη ζωή, πικρή κληρονομιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
