| |
| | Αλέκος Παναγούλης |  | | | 1/5/1976 | | |
Η ΜΠΟΓΙΑ
Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ
Ψυχή φυλακισμένη στο κορμί
Κορμί φυλακισμένο στη ζωή
Ζωή φυλακισμένη μεσ’ στο Χρόνο
Πνεύμα π’ απ’ όποια φυλακή κι αν βγει
σε φυλακή πάλι θα πέσει
Κι είναι μονάχα το κορμί π’ αγάπησε τη φυλακή του
Πώς να μην έρθει ο θάνατος λοιπόν;
ΚΟΙΝΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ
Πώς να βρεθώ κοντά στους Βάσκους;
Στους Κούρδους πώς να δείξω την αγάπη μου;
Στη Νότιο Αφρική στη Ροδεσία πώς να τρέξω;
Στους Νέγρους, πώς να πω πως βρίσκομαι κοντά τους;
Στην Ινδοκίνα πώς να φτάσω;
Της Βεγγάλης το Λαό πως ν’ αγκαλιάσω;
Την πολεμίστρα μου ν’ αφήσω δεν μπορώ
Μ’ ας ξέρουνε πως τους εχθρούς τους
κι εμείς εδώ τους πολεμάμε
Κοινοί οι εχθροί μας
Δικοί τους και δικοί μας
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Τρία βήματα μπροστά
και τρία πίσω πάλι
Χίλιες φορές την ίδια διαδρομή
Έξη χιλιάδες βήματα…
Ο σημερινός περίπατος με κούρασε ίσως
γιατί τα βήματα μετρούσα
Τώρα σταμάτησα
μα αύριο αντίθετα θ’ αρχίσω να βαδίζω (η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)
και κάτι άλλο σκέφτομαι
μικρότερα τα βήματα αν κάνω
τέσσερα–τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!
Καλά το σκέφτηκα
Πιο όμορφη θα γίν’ η διαδρομή!!…
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ
Το πρώτο θύμα των τυράννων
είναι το πνεύμα το δικό τους
Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες
ΘΕΛΩ
Θέλω να προσευχηθώ
με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω
Θέλω να τιμωρήσω
με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω
Θέλω να προσφέρω
με την ίδια δύναμη που ’θελα στο ξεκινήμα
Θέλω να νικήσω
αφού δεν μπορώ να νικηθώ
ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ
Κέρδιζα μια ζωή
Ένα εισιτήριο για το θάνατο
Και ταξιδεύω ακόμη
Κάποιες στιγμές
νόμισα πως έφτανα
στου ταξιδιού το τέλος.
Μα έκανα λάθος.
Εκπλήξεις ήταν μόνο
της διαδρομής.
ΑΓΩΝΙΕΣ
Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις.
Όσο και να χτυπούν.
Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι
είναι αδειανό.
Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι.
Αν τη σπάσουν,
θα ξέρουμε πώς μας πρόδωσαν.
Ούτε κ’ εγώ το πιστεύω.
Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε.
Εσύ δοκίμασε να φύγεις.
θα μπορέσεις.
Για μας θα ‘ναι. Τόση ώρα
τριγυρίζουν το σπίτι.
Κοίταξε απ’ τ’ άλλο παραθύρι.
Μα πρόσεχε.
Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ακούς; Φασαρία; Τι να γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος.
Τον χτυπάνε τα σκυλιά.
Άτιμοι.
Πόσους θα πιάσετε; θα μείνουν
όσοι χρειάζονται και περσότεροι.
θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν
τα χέρια.
ΑΥΡΙΟ ΦΩΣ
Γέλια ζωής
Χαρές μακρινές
Σκέψεις αγάπης
Στιγμές φωτεινές
Ελπίδες θρεμμένες
Πίστης δουλειά
Μνήμες κρυμμένες
Πόνου Φωτιά
Λεύτερη σκέψη
Δούλο κορμί
Θλιμμένη όψη
Χαρούμενη ορμή
Τέτοιο σημάδι
Αγώνα αδελφός
Τώρα σκοτάδι
Αύριο φως
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ
Σβησμένη φλόγα, που πάντα καίει
Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα που κοιτάνε
Σκέψεις κρυμμένες σε
Προσκαλούν.
Πίστη κι ελπίδα χαροπαλεύουν
Πνεύμα κι αλήθεια στις φυλακές.
Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες
Φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν.
Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
Σπίθα φεγγίζει μες στο σκοτάδι
Νέοι αγώνες σε προσκαλούν.
ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν’ αναβρύζουν
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά
γι’ αγώνα υπόσχεση.
ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.
ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΕΙΣ
Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δε μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις.
ΧΟΥΝΤΑΣ ΟΡΙΣΜΟΣ
Χτηνώδικες ορμές της βίας
Χτισμένες με ατσάλι και φωτιά
Χωμάτινες ιδέες τυραννίας
Χωμένες σε απάνθρωπα μυαλά
Ψεύτικες φωνές φριχτές
Ψηλότερες μορφές της αδικίας
Ψυχές θολές γεννήματα ανομίας
Ψοφίμια άθαφτα του χτες
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ
Αν για να ζήσεις Λευτεριά
τροφή τις σάρκες μας ζητάς
και για να πίνεις
αίμα και δάκρυα δικά μας θέλεις
θα σου τα δώσουμε
Πρέπει να ζήσεις
ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ – 1974
Μαθαίνοντας τον θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω.
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση.
Δε θα τολμήσουν, έλεγες.
Δεν έχουν άλλο δρόμο, σ’ απαντούσα.
Αυτός ο δρόμος θα ‘ναι ο τάφος τους,
φώναζες με πίστη
Ναι, Νικηφόρε, θα ‘ναι ο τάφος τους.
Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε αντί για μνημόσυνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | πανω στα ιχνη...... του καιρου | | | |
|
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
01-05-2021 @ 23:15 | καλό βράδυ.... ::hug.:: | | daponte
01-05-2021 @ 23:25 | https://youtu.be/Hes8vT3hefM | | aridaios
01-05-2021 @ 23:38 | Αυτός ο δρόμος θα ‘ναι ο τάφος τους,
φώναζες με πίστη
Ναι, Νικηφόρε, θα ‘ναι ο τάφος τους.
Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε αντί για μνημόσυνο.
::rock.:: ::rock.:: ::rock.::
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΙΑ ΡΕ ΦΙΛΕ.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ
ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑΥΤΗΣΕΙ
ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΩΝ ΚΕΝΕΝΤΙ
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
