| |
Κρώξανε απόψε δυο παράξενα πουλιά
Έξω απ’ το παραθύρι σαν δαιμονισμένα
Πως προμηνούν – είπαν – μεγάλη συμφορά
μα τέτοιες φήμες δεν μ' αγγίζουνε εμένα
γιατί δεν πίστεψα ποτέ μου σε οιωνούς
Μήτε και τάισα καμιά πυθία δάφνη
Για να μου φτύσει ακατάληπτους χρησμούς...
Ό,τι κι αν κάνω αυτό που είναι να ρθει, θα ρθει
Ξέρω καλά τις ραδιουργίες τις δελφικές
Τις αργυρώνητες μαντείες της Δωδώνης
Καλύτερα να προφυλάσσομαι απ’ το χτες
Αφού είναι άδηλο αυτό που ξημερώνει
Το μάννα δεν προσμένω από τους ουρανούς
Κι ας τρέφομαι συχνά απ’ την ίδια μου τη σάρκα
Δεν ονειρεύτηκα ποτέ μου ωκεανούς
Μονάχα θάλασσες μικρές, σύντομα μπάρκα
Με ένοιαζε μόνο να 'ναι η νίκη καθαρή
Δεν έψαχνα για να χτυπήσω «Αχίλλειον πτέρνα»
Κι ας ήμουν με τους ηττημένους μια ζωή
κι ας είμαι κόκκινο πανί μες στην αρένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
