| |
ξεκινάω να γράφω , αποφασισμένος να μην την αφήσω να εισβάλλει σε αυτό το κείμενο ...
όμως είναι τόσο δύσκολο ... είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις έναν κήπο που του έχουν κόψει τα λουλούδια... ότι μα ότι και να γράψεις για αυτόν τον κήπο , για τα λουλούδια που λείπουν θα γράφεις...
είναι αστείο ... μετράω τις μέρες που έχω να την δω .... με ακρίβεια ... δεν κάνω ποτέ λάθος ... αφού μπόρεσα και σήμερα να μείνω μακριά της θα μπορέσω και αύριο , λέω στον εαυτό μου ... αλλά οι μέρες δεν είναι βήματα που σε απομακρύνουν από κάπου ... και όταν συνειδητοποιείς ότι μετά από τόσο καιρό είσαι ακριβώς εκεί από όπου ξεκίνησες , τρομάζεις ...
Και όσο περνάει ο καιρός κάνεις το ένα λάθος πίσω από το άλλο ... παραδείγματος χάρη... σου λείπει εσένα πολύ ? θεωρείς δεδομένο ότι έτσι νιώθει και εκείνη .... θέλεις να την πάρεις τηλέφωνο ? θεωρείς δεδομένο ότι και εκείνη θέλει να σε πάρει τηλέφωνο ... νιώθεις ότι σου τελείωσε το οξυγόνο και πνίγεσαι ? νομίζεις ότι και εκείνη έτσι νιώθει .... γιατί υποσυνείδητα θέλεις να πιστέψεις ότι είναι δίκαιη η μοιρασιά αυτής της κόλασης ... και όταν η λογική σου λέει ότι μόνος σου το ζεις όλο αυτό , ξαναγυρνάς στο παράλογο ...
εντάξει λοιπόν ... απέφυγα σήμερα να γράψω για αυτήν ,ούτε για τα μαύρα μακριά μαλλιά της έγραψα , ούτε για τα πυκνά σηκωμένα φρύδια της , ούτε και το υπέροχο μαγικό μειδίαμα της , ούτε για την γεμάτη πονηριά ματιά της ....
Πέμπτη είναι σήμερα ε ? Πέμπτη ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε ... τουλάχιστον δεν θυμάμαι την ώρα που ήταν , όταν την είδα για τελευταία φορά , το λες και πρόοδο αυτό στην προσπάθειά μου να την ξεχάσω ... αν και θυμάμαι ότι ήταν αργά το απόγευμα ..
Α.Π.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
