| |
Δειλινό
Στο γέμισμα του δειλινού
έφερ' ο μπάτης χρώμα,
στο φέγγισμα το σώμα
γίνηκ' αλαβαστρινό.
Στην άμμο εχαράξαμε
καρδιές σφιχτά δεμένες
στον έρωτα ταμένες
να 'ναι πατοτινό.
Πόσο πολύ καρτέραγα
στη σκοτεινια να σ' εύρω,
στον ουρανό ν' ανέβω,
δικός σου Αυγερινός.
Και συ ξωπίσω Πούλια μου
σ' ατέλειωτο σεργιάνι,
να γίνεις το λιμάνι,
και της αυγής σταθμός.
Τ' αστέρια μαζευτήκανε
με μας να κάνουν χάζι,
μ' ένα δικό σου χάδι,
ανάψαν τη φωτιά.
Τα κύματα καλόβουλα
σιγόκαιγαν τα πάθη,
μήπως χαθούν στη βιάση
που βγάζ' η πεθυμιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
