| |
Οποτεδηποτε, οπουδηποτε. Ποσο μαλλον, μετα απο μια συγκρουση ακαταπιεστο. Και σκεφτομαι πως μονο μια συγκρουση με τον εαυτο δεν μπορει να αποβει μοιραια, τουλαχιστο απο το σωμα που τον περιεχει και ξερει το ματαιο θα ηταν να τρεξει να ξεφυγει, απο μια ψυχη που εγκαταλειπει οταν η καρδια παυσει.
Και αυτο οποιον δεν συνκινει και δεν το κανει, εχει παψει να ειναι συναισθανομενο ον και να το αναγνωριζει. Εχει κανει την καρδια πετρα και την προσεχει, μην ραγισει και μουσκεψει.
Ο καθενας ειναι ελευθερος να κανει ο,τι νιωθει καλυτερο για τον ιδιο, και να εκφραστει αβιαστα, διχως βια.
Αυτο, που σε καποιους φαινεται ακατανοητο και αναρμοστο , να αγκαλιαζεις -και- τον αγνωστο που δεν τον νιωθεις αγνωστο, ειναι -και για μενα- πηγη ζωης, το νερο που τρεχει απο την πετρα. Ο,τι πιο φυσικο.
Το ανοιχτο σωμα στο απροσμενο καλο, απο τα επαναλαμβανομενα χτυπηματα. Σωματα στην πιεση του διχασμου απλησιαστα. Και στην απομονωση που τα υποβαλλει, μια αγκαλια ανοιχτη.
Το παιδι που αν μεγαλωνει με την αισθηση της ορφανιας, γυρω απο την φωτια με μελη που δεν αγκαλιαζονται με τις διαφορες τους, βρισκει μεσα του την ζεστασια' θα μεγαλωνει δυσκολα μαθαινοντας ατελειωτο ξεκλειδωμα και εξωτερικευση. Τιποτα ευκολο και δυσκολο απο ενα σημειο και μετα, μονο η ψευδαισθηση του ακατορθωτου -αβασταχτος ο πονος- στην αρχη, θα μετρησει χρονους ατελειωτους κι οτι ο χρονος νερο απαγιδευτο, για να μην αγκαλιαζει την ζωη που θα τον βρισκει, διχως ορους και διακρισεις.
Κι αυτο, ειναι μονο ενας χαρακτηρας εν- δυναμωσης -ψημενος στην φωτια και στην ελλειψη της-
Τα κακοβουλα πνευματα ειναι αορατα και δεν αρκουνται
καταλαμβανουν σωματα που εχουν προτεραιοτητα τους τα προσωπεια τους
ειναι τα φαντασματα που αναγνωριζουν μονο φαντασματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
