| |
Τα σκαλοπάτια ανέβαιναν, ως τ` ουρανού την άκρη
είχαν πόνο και καημό, κυλούσε ένα δάκρυ.
Ψηλά πολλά και δύσβατα, μ` αγκάθια φυτρωμένα
μπουσούλαγες και έλεγες, αχ ας ανέβω ένα.
Ήσουν παιδί μικρό παιδί κι` αυτή τεράστια σκάλα
έδωσες το χέρι σου, μα και της μάνας γάλα.
Σ` αγκύλωναν και μάτωνες, όλα της γης τ` αγκάθια
που σου τρυπούσαν τη ψυχή κι` έλεγες, η προσπάθεια!!
Κεφάλι σήκωνες ψηλά, έβλεπες το φεγγάρι
κι` έβαλες στόχο αψηλό, θέρισσο τ` Αλωνάρη.
Πέτρες φτενές που γλύστραγαν, είχαν τ` ουρανού οι σκάλες
σηκωνόσουνα και έπεφτες, στα μάτια σου ψιχάλες.
Είπες, θ` ανέβω, δε μπορεί, έχω σύμμαχο τα νιάτα
κι` όταν το χέρι, σ` άφησαν, δυσκόλεψε η στράτα.
Την ερημιά είχες μέσα σου, μα κοίταγες τα ύψη
κι` όλο τα πόδια, κόβονταν, στ` ανθρώπινα τα μίση.
Μεγάλωνες και πείσμωνες, έλεγες, εγώ θα φτάσω
σαν σου κλαδεύαν τα όνειρα, πείσμωνες, θα πετάξω!!
Το ένιωθες κουράστηκες, μα έφτασες στη μέση
γάντζωνες πόδια και το νου κι` άς έλεγαν, θα πέσει!
Χίλιοι αιώνες χρειάστηκαν, χίλια τα σκαλοπάτια
στον εαυτό σου μίλαγες κι` έβλεπες άσπρα άτια
τους μήνυσες, εγώ θαρ` θώ, το νιώθω είμαι κοντά σας
θεριέψανε τα πόδια μου και θέλω τα όνειρα σας.
Υψώθηκες και πέταξες κι` έφτασες στο τέρμα
κι` είχες για τη προσπάθεια, τρανό του ήλιου γέρμα.
Εκείνο εκεί το φωτεινό, στα ουράνια που ροδίζει
και γέλασες σαν το παιδί, στ` ανέβασμα που αξίζει!
Αδαμοπούλου Γεωργία
13-8-2021.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
