| |
| | Τα λιόκλαρα στεφάνια μας |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους. | | |
Όταν τ` αλώνια είχαν φως
θέριευαν τα κυπαρισσόπουλα,
είχε η γης χορτάρι
κι` ο Ιούλης, κόκκινες παπαρούνες στρώμα.
Δεν είχαν σκουριάσει τα σπαθιά,
στα μνήματα χόρευαν γιορτινά οι ψυχές.
Κι` έλαμπε ήλιος, ηλιάτορας στη πέτρα
του ποιητή.
Ακουγόταν το...αει καρτέρει- αει καρτέρει
στη Μπόχαλη ψηλά στο Ακρωτήρι.
Οι μανάδες του λυγμού γίνονταν τραγούδια,
οι δρόμοι αλυσίδα, αγώνας, γροθιά.
Όταν πετούσαν οι αετοί
κι` οι γερανοί σκέπαζαν την πόλη,
θέριευαν τ` αμούστακα τα κρίνα,
να πνίξουν τα σφελάχτρια
να ρίξουνε τα σύρματα.
Όλοι οι μεγάλοι ψηλώναν για την γενιά
που έρχεται.
Όταν όλα τα πλάκωνε η σκλαβιά,
η ελευθερία ήταν ιδανικό, σκοπός, πάθος.
Οι πάγοι είχαν λιώσει καιρό,
χιλιάδες κόκκινα γαρύφαλλα σκέπαζαν το
νεανικό αίμα,
στα ξέφωτα ακουγόταν ο αχός!
της περηφάνιας μας.
Είχαμε τα μαλλιά λυτά
τα περιστέρια στολίδια.
Τα λιόκλαρα, στεφάνια μας.
Αδαμοπούλου Γεωργία
21-8-2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
malkon64
21-08-2021 @ 14:31 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
21-08-2021 @ 14:59 | ::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
