| |
Ας την ξυπνήσει κάποιος αν την βρει,
λουσμένη με ειρωνεία την καρδιά μου,
έχει στεγνώσει μα έχουν πάνω χαραχτεί,
σαν τον ιστό οι δρόμοι που έβλεπε έναν φάρο.
Δεν ξέρω αν θα την βρείτε σε βουνά,
διπλά σε λύκους που αλυχτάνε στο φεγγάρι,
ή σε κάποια σαρκοφάγο σκοτεινή,
με συνοδεία μια χούφτα ανοιξιάτικο αεράκι.
Ως τότε έχω όλη την υπομονή,
του κοιμισμένου σε ένα χειρουργείο,
που αναίσθητος μετράει τις πληγές,
και περιμένει να ξυπνήσει σε φορείο.
Ζωή, τι με κοιτάς, τι περιμένεις,
καν' την ανάσα σου της άνοιξης αγέρα,
και αφού κρεμόμουν μια νύχτα απο κλωστή,
ύφανε της μοίρας μου ηλιόλουστη την μέρα.
Άσε με κάτω στο γρασίδι μεθυσμένο,
απο την έντονη οσμή της πετριχώρας,
είναι το έδαφος απο καιρό στρωμένο,
για την χαζή χαρά της πιο σπουδαίας ώρας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
