| |
Τον έρωτα που ξέρω εγώ
θαρρώ κάπου έχει κρυφτεί,
όταν τον είχα αρχηγό
φοβόμουν μην χαθεί.
Πέρασαν χίλιοι χρόνοι
τον προσκυνούσα ευλαβικά
κι` έλεγα ας πληγώνει
ας` μου ζητάει δανεικά.
Τρελός ήταν οδοστρωτήρας
άφησε τα σημάδια του
ο έρωτας της μοίρας
με τα χρυσά τα υφάδια του.
Γερνώ και δεν τον ξέρω
πως γίνηκε όλος αγάπη
και τα σημάδια φέρω
στης θύμησης τα πάθη.
Ο έρωτας ο ποταμός
που κάποτε στερεύει
στη καρδιά ένας καημός
στο γέρμα δεν μαγεύει.
Σαν θα γινεί αγάπη
στάξε ένα δάκρυ ακόμα
για το ένα το αγκάθι
στου καθενός το στρώμα.
Ο έρωτας της μουσικής
σ` ένα γλυκό ταξίμι
ο ήλιος της Κυριακής
ασημοχρυσαφί μπρισίμι.
Χάθηκε κάπου ξαφνικά
κι` όλο μιλά η αγάπη,
δεν σου γυρεύει δανεικά
ούτε παλάτια κι` άνθη.
Τον προσπέρασες στ` αλήθεια
είχες άραγε αρκετό,
σαν μιλάει η συνήθεια
σ` ένα χέρι που ειν ζεστό.
Αχ! έρωτα μη μιλήσεις
γιατί μιλάει η αγάπη,
τη πόρτα ερμητικά να κλείσεις
μη δουν το ένα σου δάκρυ.
Αδαμοπούλου Γεωργία
24-8-2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
