| |
Πέτρινη, γρανιτένια η καρδιά
Ούτε χαρά τριγύρω, ουτε θλίψη
Στη γη σαν φίδια σέρνονται τα ύψη
Και τα ποτάμια στάσιμα νερά
Κρυμμένη η ψυχή μου στη γωνιά
Και το φεγγάρι μόνιμα στη χάση
Τους χλιάρους είπε θα τους ξεράσει
Νά νιωθα έστω λίγη παγωνιά
Θα πάρω το λοιπόν την ανηφόρα
Τα κυριακατικα σου ρουχα φόρα
Και έλα να με βρεις στην κορυφή
Εκεί επάνω στο ξύλο απλωμένος
Ξυπόλτος, ξεπεταλωμένος
Τη χρυσορόδινη να περιμένω αυγή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
