| |
Πιάνω ξανά την σκληροτράχηλη την πένα
Κι είναι τα λόγια μου δικές της προσταγές
Κάθε μου στίχος.. είναι πόνος από γέννα
Μα δεν θυμάμαι.. πόσους είχα εραστές...
Ο κόσμος λέει.. τα παιδιά μου είναι νόθα
Γιατί δανείστηκα το σπέρμα καθενός
Στην εποχή μας.. η μοιχεία είναι μόδα
Όλα συμβαίνουν.. στο σκοτάδι.. και στο φως...
Ο κόσμος λέει.. πως δανείζομαι το σώμα
Βγάζω τα μάτια.. και βιάζω το κορμί
Όμως εσένα.. δεν σε άγγιξα ακόμα
Κι είναι μαζί σου.. σαν να ζούσα μια ζωή...
Ο κόσμος λέει.. είμαι άτιμη γυναίκα
Που δεν ανέχτηκε ποτέ υποταγή
Κι αν το σχολείο το τελείωσα με δέκα
Ένα μηδέν θα μου χρεώσουν στη ζωή...
Μα δεν με νοιάζει.. αφού αγάπησα εσένα
Και στίχους γράφω στο δικό σου το χαρτί
Όσες αλήθειες εξιστόρησε η πένα
Δεν τις γνωρίζει.. μήτε η ίδια η ζωή !...
14-2-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
