| |
Στο δωματιο χαος απο βιβλια
λιγο λιγο αργα τακτοποιω
και τοτε η δικη σου ιστορια
πετιεται σαν βελος στο κενο.
Με πετυχαινει ξανα και με ποναει
την επετηριδα αγγιζω σαν θεο
το μαυρο δακρυ να λοιπον κυλαει
και πεφτει στην ψυχης μου το μισο.
Την ανοιγω καθως παιδικα κλαιω
για ενα αισθημα που δεν ξεπερασα ποτε
που πηγαν τα χρονια κεινα λεω
μα η φωνη χανεται στης σελιδας το καρε.
Δυο χρονια και ακομη εισαι σε μενα
κατω απο το δερμα μου παλι με χτυπας
δεν το θες, εγω το κανω σε μενα
ποτε μου δεν πιστεψα οτι με αγαπας.
Δικες μου φασματικες ιστοριες
δικο μου μυαλο διεστραμμενα δυνατο
να φτιαχνει παραλογες πορειες
σε εναν χαρτη μοναδικα φανταστικο.
Ομως τα ματια σου παντοτε με μπερδευουν
και θεωρειες ανατρεπουν σταθερες
και τα δικα μου ακομα θα ζηλευουν
εκεινες τις ομορφες ελαχιστες φορες
κατα τις οποιες κοιτιομασταν και οι δυο
και εννοιωθα ενα αισθημα τοσο θεικο
ειναι απο τις λιγες φορες που στο σχολειο
εννοιωθα οτι το μονο που αξιζει ειμαι εγω.
Αποφοιτησες, μονη λοιπον κοιταω
αυτον τον χρονο που με κραταει μακρια σου
ενα χρονο περισσοτερο ξανα παρακαλαω
να μου ειχε δωθει να ειμαι πιο κοντα σου.
Ομως η μοιρα εχει πολλα γυρισματα
και ισως καποτε να σε ξαναδω
οι νεες συνθηκες και τα νεα ερισματα
ισως να κανουν τα χρονια μηδενικο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
