| |
«Ερήνη, φέρε δυο πέτρες από το κάνεστρο, να τσι βάλεις στο παραθύρι, γιατί φυσά» Η επιβλητική φωνή της προγιαγιάς μου ακουγόταν σ όλη την λαγκάδα. Εγώ πολύ μικρό παιδάκι κοιτούσα ερευνητικά αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω η προγιαγιά για να λέμε του στραβού το δίκιο, ήταν κοματάκι στρίγγλα, βέβαια έτσι την είχε κάνει η ζωή και συγγκριμένα οι πολλοί θάνατοι. Αντιπαθούσε τα εγγόνια και τα δισέγγονα και ιδιαίτερα τα κορίτσια, τα μόνα που αγαπούσε ήταν όσα είχαν το όνομα του πεθαμένου άντρα της. « Ίντα κοιτάζεις διαόλοι το φωστηράκι σου, ίντα χω κι με κοιτάζεις συνέχεια;» Να τα φέρω εγώ γιαγιά; Ρώτησα δειλά «οχι να κάτσεις εκεί που κάθεσαι, δεν έχω καμιά όροξη να χτυπήσεις κα να με κυνηούνε» Τότε φάνηκε η μάνα μου με δυο βότσαλα στο χέρι, μαύρα βότσαλα... Την αγριοκοίταξα κι ήταν έτοιμη να πει κάτι, αλλά προτίμησε να στηρίξει το βορινό παράθυρο. Γιαγιά γιατί είναι μαύρα τα βότσαλα; Την ρώτησα , δεν απάντησε κάτι μόνο μουρμούρισε, ύστερα το είπε δυνατά «Το ξέρετε ότι με κάματε να μην μπορώ να κοινωνήσω γιατί σας βλαστημώ» Δεν βλστημάς γιαγιά, καταριέσαι, φώναξα και το έβαλα στα πόδια. Το τι έγινε; καλύτερα να μην το συζητάμε, στο χωριό μου την κατάρα την έλεγαν βλαστήμια για να μαλακώνουν την λέξη, επειδή λοιπόν τότε το έβαλα στα πόδια, δεν έμαθα γιατί τα βότσαλα ήταν μαύρα, ίσως να σήμαινε κάτι, ίσως και τίποτα. Η προγιαγιά πέθανε μετά από λίγους μήνες και αρκετά χρόνια μετά ο Ελευθερίου έγραψε το υπέροχο του ποίημα ( ΔΥΟ ΜΑΥΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ) από το μυαλό μου δεν έφυγε και δεν θα φύγει ποτέ αυτή η εικόνα. Βλέπετε ο άνεμος στις Κυκλάδες μόνο με βότσαλα αντιμετωπίζεται
Κ Θ 23/07/2018
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
