| |
Είμαι ερημίτης υποταγμένος σε βαθύτερους νόμους της ζωής,
το μίσος φωλιάζει στις καρδιές πολλών ανθρώπων,
αυτό μ' έστειλε εδώ στην καλύβα της μοναξιάς.
Είμαι μειλίχιος δεν πτοούμαι από την προοπτική του τέλους,
διακατέχομαι από ανιδιοτελή αγάπη προς τη σοφή φύση
και προς τους ανθρώπους παρότι πολύ με πλήγωσαν.
Ευδιάκριτη είναι η γαλήνη στα πρόσωπα των ανθρώπων
που αγαπούν αληθινά τη φύση και το δείχνουν έμπρακτα.
Μου λέτε να περιμένω μη χάσω την προσμονή και την πίστη στο Θεό,
πως να την χάσω όταν ποτέ μου δεν την κατέκτησα,
έτσι αποφεύγω τον κίνδυνο να μη χαθώ από Αυτόν.
Όλοι μιλούν,λίγοι μιλούν σωστά,δεν έχω αυτιά για κανένα,
η δική μου σοφία είναι η σιωπή.
Ποτέ δεν έδωσα σημασία στης ζωής τ' ασήμαντα
κι όμως το λάθος μου μεγάλο,
ποιος είμαι εγώ να κάνω σχέδια για το μέλλον
όταν αγνοώ το παρελθόν;
Αν η σημερινή μου μέρα είναι η τελευταία;
Το πάθος για τη ζωή μεγάλο,ο πόθος γι αυτή μεγάλος
κι όμως το αντικείμενο του πόθου με αγνοεί ,
ποιος θα μου πει πως ξεπερνιέται η λαθεμένη προσμονή;
Στης ζωής μου τα χαλάσματα βρήκα φωτεινά περάσματα
την υστεροφημία μου πάσχισα να σώσω ματαιόδοξα εγωκεντρικά
γιατί της ζωής τα λάθη δε διορθώνονται με νέα λάθη
αλλά με εξιλέωση και σιωπή .
Νωπή στο νου μου η απόρριψη,
φίλος μοναδικός οι όμορφες αναμνήσεις.
Η θλίψη της ψυχής ωκεανός χωρίς ακτές και γλάρους
χωρίς ορίζοντα μονάχα μοναξιά.
Το μπλε της θάλασσας οφθαλμαπάτη ,
αίμα είναι αλίμονο αν βρεθώ στην αγκάλη της.
Ήσουν νέα και όμορφη ,όμορφη σαν τη νέα σελήνη,
η λογική σε κράτησε μακριά από μένα.
Ήσουν ο πρωινός Ήλιος,οι ζεστές αχτίνες που ζέσταιναν την ψυχή
δεν κάλυψαν ποτέ το φως σου,
ήσουν τ' αστέρι που έπεσε πάνω μου και μ' έκανε πιο φωτεινό .
Ήσουν γέλιο κι ήμουν δάκρυ σαν λουλούδι της ερήμου
κι εσύ σταγόνα που πότιζε τις νύχτες .
Ο χειμώνας της ψυχής μου πολύ βαρύς αν ήσουν άνοιξη θα σε περίμενα ,
αν ήσουν νύχτα θα περίμενα την αυγή σου,
ανερμήνευτα σκοτάδια ,προσμένουν την αυγή
κι ο νους στην πρώτη φέξη γαληνεύει από της θάλασσας την αύρα.
Περνούν οι μέρες ζώντας σε όνειρο κακό,
πότε θα ξυπνήσω κανείς δε ξέρει.
Δε σε ξεχνώ όσο διάστημα θα ζω
ακόμη και την ώρα της κρίσης δε θα σ' απαρνηθώ.
Με περιμένουν κι άλλες νύχτες
κι άλλοι άνεμοι που γλιστρούν χαϊδεύοντας
τα στάχυα της πλαγιάς κι άλλες θαλασσινές αύρες.
Με περιμένει ο κόσμος των πραγμάτων,των αισθήσεων
και πληθώρα αδιάβαστων βιβλίων, που δε πρόλαβα ακόμη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
