| |
δεν τις αφηνες
μονο στιγμες
-που το αγνοουσες-
τοσο σπανιες και,
αναριθμητες
στο μετρημα
τις απεφευγα
οπως η ψυχη μου
σαν καταλοιπο παιδικο
το ορμεμφυτο και α- συνειδητο
κι οταν ετρωγε το κορμι
ενδοτερα της χανομουν
-οπου με πρωτο πλησιασες νυχτα- στα ανοιχτα
-να σε βρω-
μα δεν με πηγαιναν οι ερινυες
μονο με αφηναν να πεφτω
απροστατευτη
σαν γατα απο τα συννεφα
να χαλαω ιστους αραχνης
τι να αλλαξε;
σε μας , στους ανθρωπους
-πουθενα που τιποτα ιδιο δεν μενει -
μονο μενει το ''τιποτα'' βουβο
και το ''Τιποτα'' που νανουριζει
θρυψαλα σιωπης
βαρυτητα του ειναι αδιαιρετη
και αναλαφρο εγγενες
στην μη διχοτομηση της
το βαρος μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
