| |
"...Σου επιστρέφω πλυμένη τη πράσινη μπλούζα σου- έχει ακόμη τη μυρωδιά σου - καθώς και τα όμορφα τριαντάφυλλα που μου προσέφερες στον Σταθμό, εκείνη την πρώτη φορά που έκθαμπος με κοίταξες στα μάτια.
Αποξηραμένα πλέον, με ιδιαίτερη φροντίδα, τοποθετημένα μέσα σε ένα γυάλινο βαζάκι από μαρμελάδα φράουλα, θα τα βρεις κρυμμένα σχολαστικά κάτω από τη μπλούζα σου, ώστε να μη σπάσει.
Μπορείς να τα χαρίσεις κάπου ως ένδειξη αγάπης, εγώ η ίδια σε βεβαιώνω πως αυτό το βαζάκι περιέχει πολλή αγάπη μέσα και ίσως σου φέρει γούρι κάποια μέρα, σε κάποια μελλοντική σου επιλογή.
Μπορείς βεβαια και να το πετάξεις στα τρελά νερά, όπως πέταξαν τα λόγια και οι υποσχέσεις σου, παρασύροντάς και μένα μαζί, μήπως και μπορέσω και μάθω κάτι από σένα μες τα κυκλοθυμικά σου τα κύματα...
Μπορείς ακόμη να το παρατήσεις σε κάποια γωνιά στο σπιτικό σου, να σου θυμίζει ενίοτε, πως οι άνθρωποι, όσα συναισθήματα έχουν μέσα τους αλλά και όσα δεν κατάφεραν να αποκτήσουν, πρέπει να τα ξεκαθαρίζουν απ την αρχή και να μην ξεστομίζουν παρά μόνο την Αλήθεια.
Αυτά τα μικρά ξερά ανόητα πέταλα, ίσως έχουν τη δύναμη ενός αειθαλούς δέντρου, και μιλωντας στη καρδιά σου να σου πουν, πως όλα τα κακά που κάποιοι προξένησαν στο παρελθόν και μας πόνεσαν, δε πρέπει και δεν είναι ηθικό να τα επαναλάβουμε στους άλλους.
...Ανασαίνω με δυσκολία, που σου γράφω, αλλά ήθελα να σου πω, πως παράλληλα με τη μυρωδιά σου, έμεινε και ένα παράπονο να τρέχει μέσα μου διασχίζοντας ορμητικά τις φλέβες μου...
Αραγε δεν άξιζα ένα τηλεφώνημα αποχαιρετιστήριο?
Από εκείνα τα έντιμα, τα ειλικρινή, εκείνα τα ανεπιθυμητα και παράλληλα απαραίτητα, στεγνό, χωρίς συνέχεια , χωρίς δεσμεύσεις κι υποσχέσεις. Από εκείνα, τα χωρίς περαιτέρω ελπίδα..
Δεν άξιζα, να λάβω ένα από εκείνα τα τηλεφωνήματα που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα τέλος στην ανυπόφορη αναμονή μου, προσφέροντας και εγώ με την σειρά μου, μια αξιοπρεπή κατανόηση και μια σιωπηρή αποδοχή των πραγμάτων ως έχουν...
Προφανώς όχι, για σένα δεν άξιζα.
Ενα ακόμη σκουπίδι στον δρόμο σου, πεταμενο.πλεον στο παλιό και κακοσυντηρημένο φορτηγό της ζωής σου, που στέκεται φορτωμένο με μαύρα βιώματα και σκοτεινές σκεψεις. Παρκαρισμένο μπροστά στις πόρτες των ξένων ψυχών, εμποδίζοντας τον ήλιο να περάσει.
Δε κρατώ κακία, ό.τι και να γράφει το παράπονο εδώ...
Κι όσο περνάει η ώρα, νιώθω να λυπάμαι για το σκοτάδι που έχει πλαγιάσει στη ψυχή σου και μόνο ευχές για σένα μπορούν να μοιάζουν οι σκέψεις που ταξιδεύουν τόσο καιρό μέσα μου και ταλαντεύονται στον χρόνο που δεν ανταμωσαμε....."
(..Το δέμα με το παραπάνω γράμμα δεν στο έστειλα ποτέ τελικά, επειδή διαπιστωσα ότι δεν ήταν παρα η εσωτερική μου ανάγκη που εγωιστικά φώναζε μέσα μου, να σε αναγκάσω να με σκεφτείς, έστω και με αυτόν τον τροπο.
Η μπλούζα σου, μαζι με άλλα ρούχα, δόθηκαν με χαρά σε έναν άπορο φοιτητή.
Δεν είχε πια τη μυρωδιά σου, αυτήν την έφερνε πίσω η αγάπη μου για σένα κάθε που σε νοσταλγούσα.
Το βάζο με τα πέταλα, στέκει ακόμη στο ράφι μου, πλάι στα βιβλία μου, να μου θυμίζει πως ο έρωτας, όταν είναι μονοπλευρος, όταν δεν μοιραζεται, όταν δε βρέχεται από δάκρυα κι αγάπη, μαραίνεται κι αλλάζει χρώμα, ξεραίνεται και χάνεται στον χρόνο..
κι αν είναι κάποιος τυχερός, τουτος ξαναγεννιέται ως άλλος, αλλού κι άλλοτε και εκεί που δεν το περιμένεις..)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
