| |
Μέσα στο δάσος μ’ άνθη στα μαλλιά,
πάνω στη στέρφα γης αποκοιμιέται.
Ξέρει τη γλώσσα που ’χουν τα πουλιά,
τις μουσικές που, σεις, ποτέ δε λέτε.
Έχει για φίλη την τριανταφυλλιά,
που, σε γκρεμό λικνίζεται και σειέται.
Των αστεριών δίνει γλυκά φιλιά,
τις νύχτες που τη σκέφτεστε και κλαίτε.
Εκείνη, δε σας νοιάζεται σταλιά,
μήτε και τ’ όνομά σας συλλογιέται.
Με τα σκισμένα ρούχα, τα παλιά,
εδώ κι εκεί, σαν την τρελή, πλανιέται.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
