Οσελότος
17-11-2021 @ 23:40 | ...Aν το Πολυτεχνείο είδε τον εαυτό του ως πράξη ζωής, εμείς είδαμε όλα αυτά τα χρόνια το Πολυτεχνείο ως πράξη ταφής. Η Άντεια Φραντζή παρατηρούσε σε μια συζήτηση, πολύ σωστά ότι στη διάρκεια τη εξέγερσης συνέρρευσαν εκεί αντικείμενα όπως τροφές, φάρμακα, ρούχα κλπ, ενώ τώρα οι επέπτειοι προσελκύουν λουλούδια, στεφάνια και άλλα πολλά που σημασιοδοτούν τη διάθεσή μας να τελειώνουμε με τον εαυτό μας, να θάψουμε ένα κομμάτι του για να αναπτύξουμε ένα άλλο...
...Ο Προύστ παρατηρούσε ότι αυτό που νοσταλγεί πραγματικά κανείς είναι ο χρόνος κι όχι ο τόπος. Στη ρετρό εκδοχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που κυριάρχησε όλα αυτά τα
χρόνια ο τόπος κατέλαβε τη κυρίαρχη θέση, γιατί ένας τόπος είναι κάτι το πραγματικό που μπορεί να ξαναγεμίσει, από στεφάνια μέχρι ομιλίες. Τί έγινε όμως με τον επικίνδυνο χρόνο; Αυτός κομματιάστηκε κι εκείνο που απομένει είναι τα κουρελάκια της προσωπικής μνήμης, οι λάμψεις της υποκειμενικής βίωσης του χρόνου. Τόσα χρόνια αποδείχτηκαν πάρα πολλά και πάρα πολύ λίγα.
Χρήστος Βαλακόπουλος, 25/11/1983 | |
