| |
Η ΒΑΡΥΟΠΟΡΤΑ
Όταν γεννιέται ο άνθρωπος,
Σα δένεται η ψυχή του
Κι ορίζεται η μοίρα του
Που θα ‘χει στην ζωή του.
Πριν δει το φως του κόσμου αυτού
Και πριν το πρώτο κλάμα,
Τον παίρνει ο Αρχάγγελος, λοιπόν
Και πάν’ αντάμα,
Σε μία σκοτεινή σπηλιά.
Σ’ ένα βαθύ λαγούμι,
Σ’ απόκρυφο, αβάδιστο
Κι ανήλιαγο καντούνι.
Όπου ο ήλιος δε φωτά
Κι άστρο δεν αντικρίζει
Και μόνο μαύρο σύννεφο
Κι ομίχλη το τυλίγει.
Κι ανοίγει μια Βαρυόπορτα,
Παλιά και σκουριασμένη,
Με το κλειδί το φοβερό
Που λένε Ειμαρμένη
Και της ζωής το μυστικό
Ανοίγει το κιτάπι,
Ανείδωτο, αόρατο
Από ανθρώπου μάτι.
Λέει μας, να διαλέξουμε
Στην τύχη το γραμμένο
Που ‘ναι δεμένο στο σχοινί
Που λένε Πεπρωμένο.
Κι έτσι στο μισοσκόταδο,
Με την ψυχή να τρέμει
Τραβάς στην τύχη το σχοινί
Που τη ζωή σου δένει.
Άλλος μακρύ σέρνει σχοινί
Κι άλλος κοντό και σκάρτο,
Άλλος γερό και όμορφο
Κι άλλος, κόμπους γεμάτο.
Ότι θα ζήσεις είν’ εδώ
Καλό, κακό, γραμμένο
Πάνω σε τούτο το σχοινί
Θα βρίσκεται δεμένο.
Έτσι μέσα στο σύθαμπο
Ότι σχοινί αρπάξεις
Να το γυρίσεις δε μπορείς,
Ούτε και να τ' αλλάξεις,
Πίσω σου κλείνει η βαριά
Η πόρτα και σφραγίζει
Και της Ζωής το δύσκολο
Αρχίζεις το ταξίδι.
Όποιος μακρύ πήρε σχοινί,
Μακριά ζωή θα ζήσει.
Κι όποιος με κόμπους ή κοντό
Σύντομα θε ν’ αφήσει
Τη μάταιη τούτη ζωή
Και πίσω θα γυρίσει,
Εκεί όπου ξεκίνησε,
Εκεί που είχε αρχίσει
Κι ο Αρχάγγελος τη φοβερή
Πόρτα θα ξανανοίξει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
