| |
Οι άνθρωποι ξαλείφονται, μέρες τους σαν σωθούνε,
γέλια τους, χάνονται, φωνές, ανάσας τους η λόχη,
σαρκίδια τους οπού 'τανε ψυχής τους το μετόχι,
ακόμα και τα σκέλεθρα, μπορεί να σκορπιστούνε.
Η ψυχωμένη μνήμη τους, άξαφνα αποστέκει,
και τούτο είναι απαίσιο, μα φυσικό, συνάμα,
τι ετσιδά αποσκολνά, τ' ανθρώπινο το δράμα,
με ζωορμής χτυπιά φριχτή, απ' του χάρου πελέκι…
Παρ' ολ' αυτά για μερικούς, υπάρχει εφκαιρία,
ποτές να μην αγγίξει τους, ετούτη η λειψάδα,
γιατί μ' αυτά που γράψανε, με κάθε τους αράδα,
μένουν για πάντα ζωντανοί, στων χρόνων την πορεία.
Κι αν χάθηκαν, μπορούμε κει, άβλαβους να τους βρούμε,
με σκέψεις, με διαθέσεις τους, με τόνους των φωνών τους,
μ' αστεία τους, με σοβαρά, με κρίσεις σύγχρονών τους,
μ' απόψεις τους, που κάνουν-μας, έντονα ν’ αντιδρούμε...
Μ' όσα χαράξαν, το μπορούν πικρά να μας θυμώσουν,
ή την καρδιά μας μ’ ηδονή, γοργά, να πλημμυρίσουν,
μπορούν, με λόγο σπλαχνικό, να μας παρηγορήσουν,
μπορούν να μας σαστίσουνε ή γνώμη μας ν’ αλλοιώσουν.
Μπορεί η κάθε λέξη τους να μας αιχμαλωτίσει,
να τυλιχτεί στο τζένιο μας σαν σφάλαγγα υφάδι,
και σ' έξαψης το άδραγμα, με κέντρισμα σα χάδι,
στο στοχασμό να φυτεφτεί, κι ως σκέψη να βλαστίσει.
Μπορούν να μας αλλάξουνε, με χίλιους δυο τρόπους,
κι αυτό παρόλο που από καιρό είν' νεκρωμένοι,
σαν κάποια υμενόπτερα, στο άμπαρο κλεισμένοι,
σαν μεγαθήρια με χαλούς, σε παγωμένους τόπους.
Αυτό που νόμοι χαραχτοί στης φύσης το φιρμάνι,
λένε πως θα ‘πρεπε να είν' από καιρό χαμένο,
φυλάγεται ατόφιο, ως να είν' μπαλσαμωμένο
θάμαγμα πάνω στο χαρτί, π' οργώνει-το, μελάνι.
Και μοιάζει κάπως με γητειά, κάποιας λογής μαγεία,
το διάβασμα των φράσεων, που λογισμούς αρπάζει
των αμνημόνεφτων νεκρών και σκέψη μας μπολιάζει
με τις φωνές τους, π’ αντηχούν, στου νου μας σμηνουργία…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
