| |
Σε τέτοια, αλήθεια, δε θα έπρεπε ηλικία
να ‘χει επιτέλους το μυαλό κατασταλάξει;
να 'χει τα πράγματα βαλμένα σε μια τάξη
απ’ τις επιθυμίες παίρνοντας τα ηνία;
Δεν είναι ανάρμοστο, αλήθεια, ανεξαρτήτως
από συνθήκες κι όρια να δρα η ψυχή μου
χωρίς να υπολογίζει καν την αντοχή μου
χωρίς να θέλει το καλό μου απαραιτήτως;
Γιατί ‘ναι βάσανο φριχτό, μεγάλη πλάνη
να ασφυκτιά μέσα σε σώμα γερασμένο
καρδιά που αρνείται να δεχτεί το δεδομένο
πως να ονειρεύεται δεν κάνει, όσα δε φτάνει
Κι όμως καμιά φορά κρυφά την ενθαρρύνω
να παίζει αυτό το θέατρο του παραλόγου
αφού να ζω θα είναι πλέον άνευ λόγου
από ελπίδες κι από όνειρα αν ξεμείνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
