| |
Γαλήνιος Και Μετέωρος
Έτσι νάμαι...
Γαλήνιος..
Και δίχως να μιλάω.
Να τρώγω Γη, να ευφραίνομαι
και τ’ άστρα να μετράω.
Να βλέπω μέρες να περνούν
και μήνες να πεθαίνουν.
Και δίχως να με ακουμπούν
τα χρόνια να με ραίνουν.
Να βλέπω δύσες πορφυρές
Κι ανατολές σμαράγδια,
θάλασσες να περνώ πικρές
μ’ ακίνητα καράβια.
Και τα γλαρόνια που πετούν
κι αυτά μαρμαρωμένα.
Και τα λουλούδια που ανθούν
να στέκουν πετρωμένα
Να τρεμοσβύνω αβέβαια
ν’ ακροβατώ πατώντας
στην άκρη τούτης της ζωής,
την Άβυσσο μετρώντας.
Να μη περνώ τον ποταμό.
Στην όχθη του να μένω,
απέναντί του να κοιτώ
και πάντα να προσμένω.
Της πεθυμιάς το βάλσαμο,
της λήθης το βοτάνι,
της σκοτεινιάς το βάσανο,
και τ’ Άδη το δρεπάνι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
