| |
| | Πρυμνήσιο φαναράκι (παραλλαγή στο καντηλάκι) |  | | | Καλησπέρα σε όλες και σε όλους. Το παρόν προέρχεται από την απόδοση της δημιουργίας μου "Καντηλάκι" σε μορφή συνήθους ρίμας, μετά την παρότρυνση μέλους, το οποίο ευχαριστώ για τη διαρκή στήριξη και την κριτική που απέδωσε αυτή την εναλλακτική μορφή. | | |
Στο σύχλιο κοντοδείλινο, δροσαύρα, μας χαϊδέβει.
Ανηφοριά, το πόδι μας, το άμαθο παιδέβει.
Σε ραχοπούλα μας τραβά, οπού 'ναι εκκλησάκι,
που ‘χει συντρόφια γρανιτσιές, κι ένα κυπαρισσάκι…
Αχ, είν’, εκεί, μια χουναβιά, σιωπή που την αγριέβει,
π’ αφρόπλακες και χάλαρα, χρόνους πολλούς σοδέβει…
Κράνοι εκεί και κόρακες, δεν ψέλνει τ' αηδονάκι,
μήτε σκαθί ακούγεται, μήτε χελιδονάκι…
Μόνο καιρός που τ’ ακουμπά, το γυάλος τους κουρσέβει,
και καιρικά, που τον πουργούν τη θράψη να γοργέβει…
Των χωριανών μας, βρίσκεται, εκεί στερνό γιατάκι,
μες στη νυχτιά, μ’ αντάσηδες, αστριά και φεγγαράκι…
Ονόματα, και στάδια τους, και χρόνια τους, χωνέβει.
Φλάμπουρο είν’ η μνήμη τους που όλο αλαργέβει…
Μόν’ κάποιο χέρι στοργικό ανάβει, καντηλάκι,
καίει με μύχια προσμονή, λιβάνι, καρβουνάκι…
Κόρης εδώ, γέρου εκεί, άρνα, τριβές, μολέβει,
και τα καλά και τα κακά, που κάμαν αμνηστέβει…
Κι άφεσης είναι χρωστιμιό, τ' αφτό το καντηλάκι,
που, και σκαριών μας, θα γενεί πρυμνήσιο φαναράκι…
Μ’ αυτό, κι αν πίκρα μας γεννά, δεν μας απογοητεύει,
κι αν τούτος ο ανήφορος, κάπως μας πιλατέβει,
μη φαίνεσαι απόκαρδος, να το, το κλησιδάκι,
κι είν’ χρέος μας, να τ' άψουμε, εκειό το καντηλάκι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
17-01-2022 @ 19:36 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
19-01-2022 @ 10:15 | Πρωτότυπο το θέμα σου και όμορφα δοσμένο και στις δυο εκδοχές! Προσωπικά προτιμώ ετούτη επειδή δίνει έμφαση στο συναίσθημα και ταιριάζει, κατά τη γνώμη μου, πιο πολύ στο θέμα, ενώ η άλλη είναι πιο περιγραφική, θα ταίριαζε καλύτερα αν δεν υπήρχε το προσωπικό στοιχείο και ήταν απλώς μια περιγραφή του νεκροταφείου. Η 5η στροφή εξαιρετική! "αμνηστεύει": πόσο όμορφη λέξη! Όχι με την έννοια του "ο νεκρός δεδικαίωται" επειδή τίποτα δεν ξεχνιέται, αλλά με την έννοια της μη μνησικακίας... και η επιθυμία όταν έρθει η σειρά σου να υπάρχει κάποιος που θα ανάβει και το δικό σου καντηλάκι... από τα καλύτερά σου! | | professorark
19-01-2022 @ 17:14 | Αγαπητή Ειρήνη. Ευχαριστώ για το σχόλιο. Είμαι εδώ, πάντα ανοιχτός στην καλοπροαίρετη κριτική. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
