| |
Περπατώντας μέσα στην ερημιά,
Αντίκρυσα έναν άντρα να κάθεται στα σκοτεινά.
Πρόσωπο δεν είδα, καθότανε σκυφτός.
Τον άκουσα να αναστενάζει, φαινόταν σκεπτικός.
«Κύριε,» του είπα, «συγγνώμη που διακόπτω.
Φαίνεσται προβληματισμένος, πείτε μου, αν δεν σας είναι κόπος.
Μοιραστείτε τον πόνο σας με εμένα.
Ίσως να μπορώ να βοηθήσω κάπου συγκεκριμένα.»
Ο άγνωστος ακούγωντας με, σήκωσε το κεφάλι,
Κι έκπληκτη είδα – σε μορφη ανθρώπου – τον Άδη.
Μα η παροθσία του δεν μου προκάλεσε φόβο.
Αντίθετα γι’αυτόν ένιωσα μεγάλο πόνο.
«Τί σου συμβαίνει Άδη και είσαι τόσο λυπημένος;
Άλλες φορές στο σκοτάδι χαιρόσουν, μα τώρα φαίνεσαι χαμένος.
Τί είναι αυτό που σε έκανε να κάθεσαι σκυμμένος
Κι απόψε φαίνεσαι αλλιώτικος, χαμένος;»
«Με κατακλύζει πόνος στην θέση της καρδιάς.
Να ξέρεις δεν αντέχω άλλο αυτή την μοναξιά.
Ναι φίλη μου, ήμουν βασιλιάς μες στο σκοτάδι.
Μου άρεσε, με γέμιζε μα μου άφησε σημάδι.
Ίσως να μην πιστέψεις αυτό που θα σου πώ,
Μα όνειρο απο πάντα είχα τον ουρανό.
Έχω ακούσει τόσα πολλά γι’αυτο
Μα ποτέ μου δεν κατάφερα να το δώ.
Νομίζεις πως κι εγώ δεν θέλω δυό φτερά
Να πετάξω να φύγω μακρυά απ’τα σκοτεινά;
Βαρέθηκα το κρύο, το ψύχος του Θανάτου,
Κι ας γεννήθηκα γι’αυτό, να’μαι ο βασηλιάς του.
Μα το να είσαι αθάνατος δεν είναι και οτι ωραίο,
Αν μέσα στο σκοτάδι είσαι συνέχεια φυλακισμένος.
Μα μου φαίνεται πως δεν έχω άλλη επιλογή.
Γι’αυτό ας μην μιλώ, θα συνεχίσω στην σιωπή.
Όμως κρίμα είναι, δεν νομίζεις
Να μην μπορεί ο καθένας μας να’χει αυτό που ελπίζει;
Πρίν είπες, θα με βοηθούσες όπως μπορείς,
Λοιπόν, μια ιστορία τ’ουρανού θα’θελα να μου πεις.
Αφού ξέρω πως δεν μπορώ έξω να βγώ απο δω,
Ας ακούσω γι’αυτο κι ας το ονειρευτώ.»
Τα λόγια του αυτά,
Κομάτια έκαναν την δική μου την καρδιά.
Έτσι, δίπλα του κάθησα
Και μια ιστορία να του λέω άρχισα.
Για τα θαυμαστά του ουρανού,
Που του φίλου μας τα μάτια ποτέ δεν θα τα δούν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
