Ο χρόνος με παράθυρα ανοιχτά
βγάζει αέρα και ψυχρές τις αναμνήσεις
κι η σκέψη με τα μάτια της κλειστά
λυτά μαλλιά και μπερδεμένες τις αισθήσεις
αν είναι το σήμερα αυτό που σε πονά
ή αν το 'χθες είναι γεμάτο αγκυλώσεις
κι αυτή η λέξη σε χτυπάει στην καρδιά
δε σε γνωρίζει , ουτε αφήνει να τη νιώσεις
Είναι παράλογο να μου ζητάς συγνώμη
γιατί μεγάλωσες σ' αυτή την εποχή
είναι η ίδια η ζωή ένα μπαλόνι
που ξεφουσκώνει απ' την ίδια ενοχή
είναι περίεργο να νιώθεις παντα λίγος
για τα πολλά που δεν τα γνώρισες ποτέ
είναι αυτή η μοναξιά σπάνιο είδος
μια στιγμή που χάθηκε μες στα εφέ
Ο χρόνος είναι νύχτα που ξεχνά
όλα τα φώτα αναμένα στο σαλόνι
γιατί φοβάται πάντα μια σκιά
που στα όνειρά της μια ελπίδα τη στοιχειώνει
ένα παιδί που σου γκρινιάζει απ' το πρωί
γιατί δε θέλει στο παιχνίδι να ματώσει
γι αυτό που είναι ίσως όλη του η ζωή
ένα λιωμένο παγωτό να μην τελειώσει
