| |
Προτού ανασάνουμε τον ίδιο αέρα, δειλές ψυχές, ξένες,
Προτού τα βήματα μας πατήσουν το ίδιο χώμα,
Προτού τα βλέμματα ριχτούν σαν κεραυνοί και κάψουν τις καρδιές μας,
Σε έφερνα στο μυαλό μου, ανάμνηση γλυκιά.
Πριν σε δω, σε γνώρισα.
Πριν σ’ αγαπήσω, σ’ αγάπησα.
Πριν η ανάσα σου γίνει χάδι απαλό στο δέρμα μου, σε άγγιξα.
Ψυχές αλλοτινού κόσμου ήμασταν.
Μα η αγάπη μας δεν πρόκαμε να σκαρφαλώσει στ’ ανάστημά της, σε εκείνον.
Ροδαμός γεννήθηκε στη Γη, χωνεμένος σε διψασμένο λιβάδι. Τα αίματα μας σαν πυρωμένα ποτάμια ξεχείλισαν από τη σάρκα μας, να γευτούν τη ζωή.
Δέντρο θα γενούμε, ριζωμένο βαθιά στο χώμα, φωλιά των διαβατάρικων πουλιών.
Και αν κάποτε χαθούμε, μονάκριβή μου, μη λυπάσαι.
Στο υπόσχομαι πως πάλι, σε κόσμο αλλοτινό θα ανταμώσουμε.
Έμαθα αείρροο και λυτρωτική την αγάπη μαζί σου.
Δεν είναι το τέλος ο θάνατος, μονάχα στιγμές απουσίας.
Ατελεύτητες στιγμές της ζήσης, παγωμένες στον χρόνο. Ψυχρές, χειμωνιάτικες νύχτες, χωρίς μια ζεστή αγκαλιά. Απομεσήμερα του Ιούλη, χείλη διψασμένα, χωρίς δροσερά φιλιά.
Μουντά, ολόγιομα φεγγάρια, ορφανά από ανακουφιστικά χάδια.
Ο θάνατος δεν είναι βαρύ πεπρωμένο, αιώνιο.
Είν’ ελαφρόπετρα που πετούμε ανέγνοια στη θάλασσα, γελώντας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
