| |
Ονειρο-λόγιο vol.2
Και συναντώ στο διάβα μου
στου δρόμου μίαν άκρη
μια βρύση, πέτρινη, χτιστή
που για νερό έχει δάκρυ.
Σκύβω να πιω, να δροσιστώ
Κι η βρύση μου μιλάει
«Μην πίνεις κόρη, μην πλυθείς!
Κι όποιος με πιεί, ξεχνάει…
Μα αν έχεις ρόδο κόκκινο
Ρόδο χωρίς αγκάθια,
Πες μου τι σου ‘ρχεται στο νου;»
«Τα δυο του μαύρα μάτια»
«Γέμισε το παγούρι σου
νερό, για να το δώσεις
σ΄ όποιον βρεθεί στο δρόμο σου
και πρέπει να τον σώσεις»
Γέμισα και τη χαιρετώ,
παίρνω το μονοπάτι,
της λησμονιάς σου το νερό
φυλώντας με αγάπη.
Μπήκα σε δάσος κι άκουσα
Τραγούδια στ’ αεράκι.
Γλυκιά φωνή να κελαηδεί
από χρυσό πουλάκι.
«Ποιος είδε κόρη μοναχή
τον κόσμο μας ν’ αρέσει
Από του χρόνου μια σχισμή
Που βρήκε να χωρέσει;»
(συνεχίζεται...)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
