| |
| | Το βουνό 2 |  | | |
Έφτασα πάλι στο βουνό κι από ψηλά κοιτάζω,
κάθε φορά κουράζομαι, μα κάτω, δε το βάζω,
και δε κοιτάω αφ’υψηλού, κοιτάζω πια στο βάθος
γιατί όλα όσα έμαθα, τα έμαθα απ’ το λάθος.
Έτσι λοιπόν τα λάθη μου, διπλά τα εκτιμάω,
ελέγχοντας τα όρια, βρίσκω εγώ που πάω,
κι αν πέφτω κάτω που και που, σηκώνομαι και πάλι,
τον νικητή, οι ήττες του, τον φτάχνουν… όχι οι άλλοι.
Γι αυτό γεμίζω μελανιές, στο σώμα μου σημάδια,
για αυτό μετράω τις στιγμές και όχι χρόνια άδεια,
κι αν με ουλές το σώμα μου, το έχω διακοσμήσει,
το από μέσα καθαρό, το έχω εγώ κρατήσει.
Τόσοι πολλοί πια οι κριτές, που η κριτική με πνίγει,
υπάρχουν γύρω μου πολλοί, μα οι άνθρωποι είναι λίγοι,
για αυτό πηγαίνω στο βουνό κι όταν κατηφορίζω,
σκέφτομαι θα ξανανεβώ και στ’ αύριο ελπίζω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
Νταλαρομπασης
18-03-2022 @ 20:40 | ::up.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
19-03-2022 @ 09:41 | Τόσοι πολλοί πια οι κριτές, που η κριτική με πνίγει,
υπάρχουν γύρω μου πολλοί, μα οι άνθρωποι είναι λίγοι
Όλο το ποίημά σου ξεχωριστό, αυτό το δίστιχο μεγάλη αλήθεια. Τόσο λίγοι... και συνεχώς μειώνονται. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
