| |
Τ` αγεράκι σκορπούσε, τα χρυσά σου μαλλιά
σαν έτρεχες φως μου, να σε πάρω αγκαλιά.
Σε κοιτούσε ο ήλιος, κι` είχε ζήλιας καημό
το ταιράκι δικό μου, μ` αγάπης σκοπό.
Χεράκια κρινάκια, μια ολόζεστη αγκάλη
σαν μεθά η καρδιά, στης γλύκας τη ζάλη.
Σε ουράνιο ακρογιάλι, είχες έρθει θεά
με αρμπαρόριζα, ρόδο, πετιμέζι φιλιά.
Ως κι` η θάλασσα ζήλεψε, ομορφιά και τη χάρη
ως τ` αστέρια, τη πούλια, μ` ασημένιο φεγγάρι.
Προσωπάκι φίλντισι, και εβένινο δέρμα
τα ατλάζια στολίδια, όταν ρόδιζε γέρμα.
Στην χρυσή την άμμο, ένα στρειδάκι δικό μου
πλεξιδούλα πλεγμένη, ακριβό εαυτό μου.
Απ` τη μέση κρατούσα, μια ζωή μεθυσμένη
προσφορά της αγάπης, με τοπάζι ντυμένη.
Ένα γκριζογάλανο βλέμμα, το πόθο μου τάζει
σαν ριγά το κορμί, μελένιο που στάζει.,
Τον χυμό της ζωής μέσα σ` ένα κοχύλι
σαν αφήνουν σημάδι, της δίψας τα χείλη.
Μια εικόνα ζωγραφιά, σαν μιλούνε τα σώματα
σαν ποτίζει νέκταρ, τα κορμιά μ` αρώματα.
Με τη σκέπη ουρανού, τυχερού θεατή
δοξασία βιολιών, των κορμιών η γιορτή.
19-3-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
