| |
Από το θεατρικό έργο " Οι Τρεις Αδελφές" του Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ:
(απόσπασμα από τη Δεύτερη Πράξη)
ΒΕΡΣININ: Λοιπόν, µια και δε µας φέρνουν τσάι, ας φιλoσoφήσουμε λιγάκι
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Ελάτε... Για τι ζήτηµα θα µιλήσoυµε;
ΒΕΡΣININ; Για τι ζήτηµα; Ας oνειρoπoλήσoυµε, λόγου χάρη, για αυτό που θα 'ρθει ύστερα από
µας. Ύστερα από διακόσια-τρακόσια χρόνια
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Λοιπόν, ύστερ' από µας, οι άνθρωποι θα πετούν με αερόστατο, θα 'χουν αλλάξει
τη µόδα στα σακάκια τους, θ' ανακαλύψουν ίσως την έκτη αίσθηση και θα την καλλιεργήσoυν,
όμως η ζωή θα µένει πάντα ίδια, δύσκολη, γεµάτη µυστήριo και ευτυχία. Ακόµα και σε χίλια
χρόνια ο άνθρωπος θ' αναστενάζει όπως και τώρα. «Αχ, τι δύσκολη που είναι η ζωή!» Και ακριβώς
όπως τώρα, θα φοβάται το θάνατο και δε θα τον επιθυµεί.
ΒΕΡΣININ, ύστερ' από λιγόλεπτο στοχασµό: Ε, λοιπόν, δεν ξέρω. Εγώ νοµίζω πως όλα πάνω στη
γη πρόκειται ν' αλλάξουν, σιγά σιγά, και µάλιστα άρχισαν κιόλας ν' αλλάζουν µπρος στα μάτια µας.
Σε διακόσια-τριακόσια χρόνια, µπορεί και σε χίλια χρόνια -ο χρόνος δεν έχει σηµασία- µια νέα, µια
ευτυχισμένη, ζωή θα προβάλει. Εµείς φυσικά δε θα την προφτάσουµε αυτή τη ζωή, όµως γι' αυτήν
ζούµε σήμερα, γι' αυτήν δουλεύουμε, ναι, ναι, γι' αυτήν υποφέρουµε -τη δηµιουργούµε! Και
μονάχα σ' αυτό βρίσκεται ο σκοπός της ύπαρξής µας και η ευτυχία µας, αν αγαπάτε! (Η Μάσσα
γελάει σιγά)
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Γιατί γελάτε;
ΜΑΣΣΑ: Δεν ξέρω. Σήμερα όλη µέρα γελάω.
ΒΕΡΣΙΝΙΝ: Σπούδασα στην ίδια σχoλή που σπουδάσατε κι εσείς, δεν πήγα στη Στpατιωτική
Ακαδηµία. Διαβάζω πάρα πoλύ, όμως δεν ξέρω να διαλέγω τα βιβλία µου και συχνά διαβάζω
πράγματα που δε χρειάζονται. Κι όµως, όσο περισσότερο ζω, τόσα περισσότερα θέλω να µαθαίνω.
Τα µαλλιά µου ασπρίζουν, κοντευω να γεράσω, κι όµως ξέρω τόσο λίγα, ω, τόσο λίγα! Μου
φαίνεται ωστόσο πως το πιο σπουδαίο, το πιο ουσιαστικό το ξέρω - το ξέρω καλά. Πόσο θα 'θελα
να σας αποδείξω πως ευτυχία δεν υπάρχει για µας, δεν µπορεί να υπάρξει και δε θα υπάρξει ποτέ...
'Εχουµε χρέος µονάχα να δουλέψουµε, να δουλέψουµε! Όσο για την ευτυχία, αυτή είναι µια
κληρονοµιά για τους µακρινους απογόνους µας. (Παύση) Αν εγώ δεν τη γνωρίσω, τουλάχιστο θα τη
γνωρίσουν οι απόγονοι των απογόνων µου. (Ο Φεντότικ και ο Ροντέ παρουσιάζονται µέσα στη
σάλα. Κάθονται και σιγοτραγουδούν παίζοντας κιθάρα)
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Ώστε, κατά τη γνώμη σας, δεν πρέπει ούτε να ονειρευόµαστε την ευτυχία; Κι αν
εγώ είµαι ευτυχισµένος;
ΒΕΡΣΙΝΙΝ: Όχι!
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ, ανοίγει τα χέρια του γελώντας: Ε, είναι φανερό πως δεν καταλαβαινόµαστε! Μα
πώς να σας πείσω; (Η Μάσσα γελάει σιγανά)
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ, τη δείχνει µε το δάχτυλο: Γελάτε, ε; (Στον Βερσίνιν) 'Οχι µόνον έπειτα από
διακόσια-τριακόσια χρόνια, αλλά κι έπειτα από ένα εκατοµµύριο χρόνια, η ζωή θα είναι ακριβώς η
ίδια, όπως ήτανε πάντα. Η ζωή δεν αλλάζει. Μένει αµετάβλητη, ακολουθώντας δικους της νόµους,
τους οποίους εµείς δεν ξέρουµε και ούτε θα τους µάθουµε ποτέ. Τα αποδημητικά πουλιά, οι
γερανοί, λόγου χάρη, πετάνε κι όλο πετάνε. Κι οποιεσδήποτε σκέψεις ανώτερες ή κατώτερες κι αν
στριφογυρίζουν στα κεφάλια τους, θα εξακολουθουν πάντα να πετάνε, δίχως να ξέρουνε το που και
το γιατί πετάνε και θα πετάνε, όσοι φιλόσοφοι κι αν ξεφυτρώσουν ανάµεσά τους. Ας φιλοσοφούν
αυτοί όσο θέλουνε, φτάνει µονάχα να πετάνε...
ΜΑΣΣΑ: Κι όµως η ζωή έχει κάποιο νόηµα!
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Nόηµα; Ορίστε: χιονίζει. Τι νόηµα υπάρχει σ' αυτό;
ΜΑΣΣΑ: Θαρρώ πως ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει και ν' αναζητά κάποια πίστη, αλλιώς η ζωή
του είναι άδεια, ολότελα άδεια. Να ζεις και να µην ξέρεις γιατί πετούν οι γερανοί, γιατί γεννιούνται
τα παιδιά, γιατί υπάρχουν άστρα στον ουρανό! Πρέπει κανείς να ξέρει γιατί ζει, αλλιώς είναι όλα
κουταµάρες, χαμένος καιρός. (Παύση)
ΒΕΡΣΙΝΙΝ: Έπειτα, λυπάται κανείς που φεύγουν τα νιάτα.
ΜΑΣΣΑ: Ο Γκόγκολ λέει κάπου: «Βαριά η ζωή σ' αυτό τον κόσμο, κύριοι»
ΤΟΥΖΕΜΠΑΧ: Κι εγώ λέω: Είναι δύσκολο να συνεννοηθεί κανείς μαζί σας, κύριοι! Άει στο
καλό!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
