| |
Με τη ψυχή μου μίλαγα
μ` αλήθεια χθες το βράδυ.
Είχα χίλια τόσα να πω,
που με πνίγουν περίσσια,
με μάλωνε σαν μάνα μου,
είπε, να βαδίζω ίσια.
Της είπα τούτο είναι βαρύ,
δεν έχει η πλάση αστέρια,
πονούνε άνθρωποι πολλοί,
μια πίκρα μας βαραίνει,
τ` ανθρώπινα γίναν πληγή,
που πάει η οικουμένη.
Μου είπε, στάσου δυνατή,
χίλια φεγγάρια θα` ρθουν,
αγάπα τα μικρά παιδιά,
το χάδι σου να δίνεις
και τις δικές σου τις πληγές,
με χάδι να τις σβήνεις.
Της είπα, πολύ με κούρασες
τ` άδικο δεν τ` αντέχω,
γίνεσαι μαύρη θάλασσα
τα ψαροπούλια φεύγουν,
όλο αμαρτίες σου μετρώ
και δάκρια όλο μοιράζω,
δεν είδα τα λευκά πουλιά,
νιώθω με αποφεύγουν.
Μαζεύω εικόνες βρε ψυχή,
οι άνθρωποι έχουν πληγές
κι` έχω και σένα βάρος μου
που όλο με παιδεύεις
δεν είσαι τόσο δυνατή
το κρίμα να παλεύεις.
Μιλάγαμε, μιλάγαμε, ολόκληρη μια νύχτα,
θάρρος μου έδινε πολύ,
ν` ατσαλωθείς, ατσάλι εσύ να γίνεις.
Καν` την αγάπη οδηγό
στοργή!! κάνε καντήλι
καν` το φιλί σου προσευχή.
Λόγο καν` τον στα χείλη.
14-4-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
