| |
ρίγος πάλι μες στο σκοτάδι
κι εγώ μούσκεμα απ τη βροχή
ίσως να ναι ένα σημάδι
πως για πάντα έχεις χαθεί
κάπου στα βόρεια υπάρχω
εκεί που ακόμη τη μπέσα κρατούν
μαζεμένα όλα σου τα χω
μα πάλι τα λόγια δεν επαρκούν
οι μουσικοί του δρόμου
στο ίδιο τραγούδι με νότες παλιές
οι σκέψεις του νόστου
τόσο περίεργα χρωματιστές
θα νιωθες κι εσύ ίσως ωραία
αν άκουγες τις νότες αυτές
μα πέρασες έτσι αστραπιαία
σ ένα απ τα τόσα μου χτές
τα πολλά σου τα πρόσωπα
έρχονται φεύγουν με κυνηγούν
σε βράδια πλέον μονόχρωμα
στην βροχή για να κρυφτούν
ήταν ο εγωϊσμός σου
τόσο μα τόσο πολύ ισχυρός
κι ό ένας ο άνθρωπός σου
έγινε αδιάφορος και μισητός
του μυαλού μου ο ρυθμός
παίζει από δάκρυ ως και φωνές
κάτω ή πάνω απλά διαρκώς
ένας ήχος κιθάρας δίχως χορδές
σώζω τις Πέμπτες μόνο αυτές
κρυφά στου εγώ μου τον δίσκο
ακάλεστες πάντα στο μυαλό οι στιγμές
που δεν θα μπορέσω να σβήσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
