| |
Είναι τα μάτια σου βαθύς ωκεανός
Που μέσα βούλιαξαν χιλιάδες σαν εμένα
Δε συμβιβάστηκαν στο βλέμμα κανενός
Καρδιών κουφάρια στις ακτές τους ξεβρασμένα.
Είναι τα χείλη σου της Κόλασης το πυρ
Κάρβουνο κάνουνε τα χείλη που θ'αγγίξουν
Απ'το ζενίθ με κατεβάζουν στο ναδίρ
Στον ανεκπλήρωτο έρωτά τους σαν με ρίξουν.
Ανέμου ούριου,η ανάσα σου,πνοή
Πανιά ανοίγω στα κατάρτια σαν φυσάει
Μα σαν θυμώσει,το δικό μου το σκαρί
Πάνω σε ξέρες και σε ύφαλους το πάει.
Τα χέρια σου βελούδο και σατέν
Της Παναγιάς το χάδι μετριάζουν
Σε καταστάσεις διαλογισμού και ζεν
Περνούν,φιλήδονα κορμιά που αγκαλιάζουν.
Είναι η καρδιά σου τρυφερή σαν του μωρού
Όλο τον κόσμο αγαπάει και χωράει
Και χίλιοι λέοντες μπροστά της υστερούν
Όταν στα στήθη με παλικαριά χτυπάει.
Είναι ο νους σου πιο λαμπρός και φωτισμένος
Απ'όλα τ'άστρα του δικού μας γαλαξία
Μα στου Ερέβους το σκοτάδι τυλιγμένος
Όταν πορεύεται σε πλήρη αταξία.
Είσαι τα πάντα, μα και τίποτα συγχρόνως
Είσαι ζωή μέσα στο θάνατο κλεισμένη
Είσαι ο άγγελος κι ο δαίμων ταυτοχρόνως
Αυτό που έφυγε κι αυτό που πάντα μένει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
