Άδειος τοίχος η ζωή κι εμείς το γράμμα
που υπογράφει στην ημέρα μιάν αρχή
και το ξημέρωμα σου κλέβει και τα ναύλα
σαν το δραπέτη που ελπίζει στη φυγή
άδειος τοίχος η ψυχή κι εμείς στο διάβα
μια ανηφόρα που δεν είναι επιλογή
δίπλα γκρεμός και μιά ατέλειωτη πεδιάδα
κάπου στο βάθος ένας δρόμος στη βροχή
Έχουν ματώσει τα παλιά μας τα φεγγάρια
σαν αποστάτες μας προδίδουν στη στιγμή
έχουν ματώσει τα δικά μας τα σκοτάδια
κάπου στην έρημο του χρόνου
και στην άγονη γραμμή
Μεγάλος τοίχος η ζωή που όλο ανθίζει
σαν νυχτολούλουδο στη νυχτα αναπολεί
σαν ένας ήχος που στα φρένα του σφυρίζει
χωρίς μια έξοδο κινδύνου στη σιωπή
