Άδειος τοίχος η ζωή κι εμείς το γράμμα
που υπογράφει κάθε τόσο, στην ημέρα μιάν αρχή
και το ξημέρωμα σου κλέβει και τα ναύλα
σαν το δραπέτη που ελπίζει στη φυγή
άδειος τοίχος η ψυχή κι εμείς στο διάβα
μια ανηφόρα σ' ένα δρόμο που δεν είναι επιλογή
δίπλα γκρεμός και μιά ατέλειωτη πεδιάδα
κάπου στο βάθος πέφτει όξινη βροχή
Έχουν ματώσει τα παλιά μας τα φεγγάρια
σαν αποστάτες μας προδίδουν
σε μια μόνο υπερβολή
έχουν ματώσει τα δικά μας τα σκοτάδια
κάπου στην άσφαλτο του χρόνου
και την άγονη γραμμή
Μεγάλος τοίχος η ζωή που όλο ανθίζει
σαν νυχτολούλουδο μυρίζει μέσα στη νυχτα αναπολεί
σαν ένας ήχος που στα φρένα του σφυρίζει
χωρίς έξοδο κινδύνου κι όλο ελπίζει στη σιωπή
