| |
Ξεχασμενες καρδιες
Με θλιμμενες ματιες,
πικραμενες καρδιες,
που πονανε...
Με βλεμματα κενα
και χειλη σφαλιστα,
ομως δεν λυγανε...
Ανθρωποι της σιωπης,
ανθρωποι πονεμενοι,
ανθρωποι μοναχικοι,
ανθρωποι ξεχασμενοι...
Με θολωμενο μυαλο,
κεφαλι σκυφτο
και βημα αργο...
Ο καθενας μονος
και συντροφος του ο πονος,
δεν νικιεται ο χρονος...
Ανθρωποι της σιωπης,
ανθρωποι πονεμενοι,
ανθρωποι μοναχικοι,
ανθρωποι ξεχασμενοι...
Κι αν ο ανεμος σφυριζει
και η βροχη πλημμυριζει,
δεν τους νοιαζει...
Χωρις ονειρα κι ελπιδες,
τους κτυπουν καταιγιδες,
δεν τους πειραζει...
Ανθρωποι της σιωπης,
ανθρωποι πονεμενοι,
ανθρωποι μοναχικοι,
ανθρωποι ξεχασμενοι...
Αν-θρω-ποι-της-σιω-πης-
αν-θρω-ποι-πο-νε-με-νοι-
αν-θρω-ποι-μο-να-χι-κοι-
αν-θρω-ποι-ξε-χα-σμε-νοι.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
