| |
Πως πέρασε ετσι γρήγορα ο καιρός
Πάνε χρόνια που έχω να σε δω, να σου μιλήσω.
Να κάνω πως ακούω τις ιστορίες σου.
Να μου γελάς, να μου φωνάζεις να μουρμουράς πίσω απ την πόρτα που αλαζονικά σου έχω κλείσει.
ύστερα να έρχομαι να σ αγκαλιάζω μετανιωμένος γιατί ήσουν εσύ, μαζί κι αυτή η αθώα καταπάτηση της νεανικής υπεροψίας μου στο πρόσωπο σου
Τώρα μεγάλωσα ξέρεις γιαγιά
Είμαι άντρας πια και τα δάκρυα τα κρατάω στις άκρες των ματιών
μη ντραπει η ωριμότητα που κληρονόμησα με κόπο
Κι έχω δύναμη... Ναι δύναμη μεγάλη, ηρωική σχεδόν μη με φοβάσαι
Κι ένα πόνο στην καρδιά που βρυχάται σαν καλοκαιριάζει
Θεριεύει... με πνίγει λες
Μα πλέον μου ταιριάζει
Πάει στα χρώματα που ανακατεύω μέσα μου
Όσο για σένα είμαι σίγουρος πως έφτασες στον προορισμό σου
Καμία θάλασσα δε θα σε σταματούσε εσένα, όσο φουρτουνιασμενη και να ηταν
Έχεις τον τρόπο σου εσύ να γαληνεύεις και τις πιο αδυσώπητες ανταρες
Δεν έχω άλλα να σου πω
Ετσι κι αλλιώς στα λόγια ήμουν πάντα λίγος καλώς ή κακώς
Κι από τότε που έφυγες θέλω να ξέρεις γιαγιά
δεν είμαι το κουτσουνι κανενός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
