| |
Η Ρωξάνη στο ταπεινό της πεζούλι καθισμένη
με λαχτάρα τον Κριστιάν να δει προσμένει
τον άνθρωπο που της γράφει λόγια τρυφερά
γράμματα γεμάτα πάθος μέσα από την καρδιά
πότιζε ξαναπότιζε της ζαρντινιέρας τ' ανθάκια
θυμάρι, έρωτες πολύχρωμα λουλουδάκια
αρωματικά μπονσάϊ και κάκτοι ξεχωριστοί ,
πράσινες λόγχες σπόροι σταριού, βασιλικοί
αλλά ο Κριστιάν ποτέ δε γυρίσει πίσω
γιατί έπεσε στη μάχη ο δύστυχος στη μάχη.
Όταν άκουσε τα θλιβερά μαντάτα
από τον πληγωμένο εξάδελφο Σιρανό
μονομιάς τ' άνθη της μαράθηκαν
όπως το αγαπημένο άνθος της στη μάχη.
Το ποτιστηράκι έπεσε από τα χέρια της
και το νερό χύθηκε στα πόδια της
η ψυχή της μαύρισε αβάσταχτος έγινε ο καημός
μα σαν άκουσε τα τρυφερά λόγια της παρηγοριάς
τα λόγια του αγαπημένου της θυμήθηκε
τινάχτηκε όρθια από τα γλυκόλογα του μεγαλομύτη
Αγάπησε άλλον άνθρωπο κι όχι τον Κριστιάν;
'Ένοιωσε πως τα φλογερά τα γράμματα
έργο τ ανθρώπου ήταν με τη μεγάλη μύτη
με την καλή καρδιά και την περήφανη κορμοστασιά
Αγάπησε την όψη του Κριστιάν
και τον παθιασμένο λόγο του Σιρανό
αγάπησε λάθος άνθρωπο
και σαν το έμαθε έχασε κι αυτόν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
