| |
Ι
Μπα; Ποιος είναι ο τύπος
με τη γκρίζα καπαρντίνα;
Ασφαλίτης θα είναι
χαφιές του τάδε ή του δείνα!
Άραγε τι πάει να σκαρώσει;
Κάποιον σίγουρα θα αποτελειώσει!
Μήπως υπηρετεί κάποιο κερατωμένο;
Ή μήπως ζει το δικό του πεπρωμένο!
ΙΙ
Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν
να μετανοιώσει έμπρακτα ένας αυτόχειρας
όταν βρίσκεται σε καθοδική ηθελημένη πορεία
μεταξύ έκτου και πέμπτου ορόφου;
ΙΙΙ
Σκέφτομαι του μεγάλους της ιστορίας,
όλοι του βασιλιάδες και στρατηγοί είναι.
Κανένας δεν πρότεινε Μέγα τον Πυθαγόρα
ούτε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Έκαναν Μέγα και Άγιο τον άνθρωπο
που εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους
τον Κωνσταντίνο κι αργότερα τον Κάρολο.
Δεν μπορούσε κάποιος να τους πνίξει
πριν χριστούν “Μεγάλοι”
σε βάρος της ανθρώπινης ιστορίας;
IV
Κοιτάζω από το παράθυρο
τις κορυφές των κιτρινοπράσινων δέντρων
του χιλιόχρονου δάσους να συμπονούν μαζί με μένα
τον άδικο χαμό .Λουλούδια μοβ χειμωνιάτικα
να ανθίζουν την εφήμερη ζωή να μας θυμίζουν.
Τον φλεγόμενο βράχο βλέπω
κάθε νύχτα στον ύπνο μου.
Ανθρώπους με τεταμένα χέρια
που ζητούν βοήθεια από ψηλά
πανικόβλητους γονείς ,εγκαταλείπουν τα αυτοκίνητα
και προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους,
γυναίκες ,γέρους ανήμπορους ,παιδιά
ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα
διέξοδο στη σωτήρια θάλασσα.
Εκείνους που έφτασαν στην κορυφή
πηγαίνοντας ενστικτωδώς στη σωτηρία
κι αντί για αυτήν έπεσαν στην πύρινη λαίλαπα.
Ζώα δεμένα , ανήμπορα να τρέξουν,
σπιτικά με αγάπη καμωμένα
εγκαταλειμμένα στην κόλαση φωτιάς.
Εκείνο τον οικιστικό παράδεισο
πότε θα ξαναζωντανέψει
από την τέφρα ο Φοίνικας;
V
Μεσάνυχτα προς τη μεριά του κάστρου
σκούρα μορφή περιφέρεται
με δαυλό στο χέρι ανήσυχη συνωμοτική
σε φωτισμένο παράθυρο του κάστρου
νεαρό πρίγκηπα να είναι απελπισμένος
αν πρέπει να ζει ή να μη ζει
αναρωτιέται φουρκισμένος.
VI
Μου χάρισες τη φλόγα της αγάπης
ποτέ σου δε μ' αγάπησες
μου χάρισες υπόσταση
ποτέ σου δεν ένιωσες την παρουσία μου
μου χάρισες φωτιά του Προμηθέα
κι έκαψες τα σωθικά μου.
Μου χάρισες τη γνώση της λατρείας
ποτέ σου δε με λάτρεψες.
Την θυσία,ποτέ σου δεν θυσιάστηκες για μένα
Τίποτα δεν τήρησες .Ως νέα Πανδώρα
έγινες αιτία όλων των παθών μου.
VII
Πολλές φορές αναρωτήθηκα
αν υπάρχουν ένας ή δύο δημιουργοί .
Αν ο δημιουργός που έπλασε
την ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης
είναι ίδιος μ' αυτόν που έπλασε τον άνθρωπο,
το τελειότερο δημιούργημα του όπως παινεύτηκε.
χωρίς τη σοφία και τη συνέπεια της φύσης.
Βέβαια και η φύση βρυχάται πολλές φορές
με σεισμούς και ηφαίστεια αλλά λίγοι κατανοούν
τις ενέργειες της ανακαίνισης.
Ενημερώνει ,αλλά τα προμηνύματα γίνονται αντιληπτά
από “υποδεέστερα” πλάσματα
κι όχι από το τέλειο δημιούργημα.
Την ομορφιά των δασών του Αμαζονίου
το μελωδικό θρόισμα των φύλλων
το αργοκύλισμα του νωχελικού ποταμού,
την κίνηση των σύννεφων
από το ουρανό του Gulf Stream
στα δυτικά παράλια της Ευρώπης,
τον αρμονικό χορό γιγαντιαίου σμήνους ψαρονιών
στον γαλανό ουρανό των μεγάλων πυραμίδων,
ποιος δημιουργός έπλασε;
ο ίδιος που έπλασε τον άνθρωπο
την γενεσιουργό αιτία
της απόλυτης καταστροφής όλων αυτών;
VIII
Σκυφτή σε κάθισμα του παλατιού
καθόταν η όμορφη πρασινομάτα Βερενίκη
χρυσό ψαλίδι κρατούσε στα χέρια της
κι έκοβε την πλούσια πυρρόξανθη κόμη της .
Ο χρόνος έτρεχε πάνω της και δεν την άγγιζε,
δίπλα η μικρή Αρσινόη παρατηρούσε με θλίψη
πασχίζοντας να ορμηνέψει με λογική, την πράξης της .
Μεγάλη η θυσία για χάρη του Ευεργέτη
την κόμη της στην όμορφη θεά να χαρίσει
μ' αντάλλαγμα από τη μάχη ο Φαραώ κοντά της να γυρίσει.
Η θυσία της εξόργισε τους ζηλόφθονους Θεούς
κι έστειλαν την κόμη της σε μακρινούς αστερισμούς.
IIX
Κρυφές γωνίες του μυαλού
καταλαμβάνουν οι αβάσταχτοι φόβοι,
δυσλειτουργίες του νου,λένε οι ψυχολόγοι.
Σαν τους ανεμοδαρμένους ευκάλυπτους της Πρέβεζας,
θεόρατο μεγαθήριο η έπαρσή μου
έρμαια στην καταιγίδα των ιδεών.
Ασάλευτοι αδούλευτοι γρανιτένιοι όγκοι
τα δημιουργήματα της ψυχής μου,
χαμένες οι ελπίδες στο σταυροδρόμι της επιλογής.
Πορεύομαι σε λαβύρινθους απελπισίας
συνεπαρμένος από στροβιλοειδείς έννοιες,
πέρα από την Ευκλείδεια λογική ,
στη δίνη της καμπύλωσης του χωροχρόνου ..
Αυτοί που δε μιλούν ,που δεν υστεροφημούν ,
αυτοί που σωπαίνουν πόση σοφία διαθέτουν!
IX
Ειρήνη Παπά ,κάθε φορά που έβλεπα τη φωτογραφία σου
μ' έπιανε αδιόρατη θλίψη ανάμικτη με θαυμασμό
έβλεπα τη δωρική μοναξιά σου στο μεγαλείο της,
ενάλιες μαρμαρυγές ασπρόμαυρου δειλινού.
Πείσμα ,καρτερικότητα και σιγουριά,
έβλεπα μ' όλους τους Ρωμιούς μαζί
την αδελφή μου με τα μαύρα πάντα σοβαρή ,
συμβολική αναπαράσταση της Καρυάτιδας
της Ηλέκτρας, της Αντιγόνης, της Ιφιγένειας.
Χ
Τακτικά βλέπω το ίδιο όνειρο.
Κοιμάμαι λέει σε σκοτεινό δωμάτιο,
απέναντί μου υπάρχει πέτρινος τοίχος
από τις ρωγμές μπαίνουν στο δωμάτιο μυρμήγκια
φορτώνουν τα βάρη των ενοχών μου
κι επιστρέφουν στη βασίλισσα ,
αυτή τρώει με βουλιμία τις ενοχές μου .
Το πρωί ξυπνώ ανάλαφρος
περιμένοντας με λαχτάρα τη νύχτα.
ΧΙ
Είναι κρίμα να χαλάς κάτι που κτίσθηκε
με κόπο μετά από πολύ χρόνο
Είναι κρίμα να καταστρέφεις
πνευματικά δημιουργήματα
πονήματα κόπου και θυσιών.
Είναι κρίμα να καταρρακώνεις
την συνείδηση των άλλων.
Πολλές συγκινήσεις είχε η χθεσινή μέρα
ας σταματήσουν οι μάχες φτάνεις για τώρα.
ΧΙΙ
Οι περιρρέουσες σκιές των ιδεών και των απόψεων
στις γραμμές του δυνάστη διαδικτύου είναι μάρτυρες
του συναισθηματικού αυτοολοκαυτώματος μου
εξαϋλώνοντας συναισθήματα κι αισθήματα.
Έμεινε πίσω ένα δυσαναπλήρωτο κενό
σ' αναζητούν όλοι
έρημες οι οθόνες καταλάγιασε το συναισθηματικό τσουνάμι.
Τίποτα δεν υπάρχει ,έμειναν μόνο οι αναμνήσεις.
Έμεινε πίσω η αδιόρατη έλξη και το ανεκπλήρωτο πάθος
μια προοπτική καταδικασμένη ,ένα μέλλον χωρίς ευόδωση
Έμειναν δυο ψυχές μετέωρες στα ανεμοδαρμένα ύψη
της νόησης και του ανεκπλήρωτου πόθου.
Πάνω στη γυάλινη οθόνη άφησα τη ματωμένη καρδιά μου
να κλαίει απαρηγόρητη κι εσύ γυρνάς αμέριμνη
στην όμορφη προκυμαία του τόπου σου
Άφησα όνειρα ανεκπλήρωτα πολλά
χαμένος τριγυρνώ ψάχνοντας θερμή αγκαλιά
στων ονείρων τη ζεστή φωλιά
και κάθε πρωί που σαν ξυπνώ με το φως του ήλιου
βλέπω το σκοτάδι της ψυχής μου να γίνεται πιο μαύρο.
Δεύτερη εγκατάλειψη πως θα μπορέσω ν' αντέξω;
ΧΙΙΙ
Μπορώ να σου δανείσω τα μάτια μου
να δεις τη δύναμη της αγάπης μου
στην αντανάκλαση των ματιών
του προσώπου μου τον καθρέφτη
με τα δικά σου αδυνατείς,
σ' αγαπώ δε θ' αφήσω ποτέ
να πέσεις στη λίμνη της απελπισίας.
XIV
Λένε πολλοί πως το σκοτάδι τρομάζει,απερίσκεπτοι είναι,
το φως τρομάζει γιατί δε βλέπεις τον εχθρό σου
που βρίσκεται απέναντι και καραδοκεί.
Τις σκοτεινές ψυχές μέσα από το σκοτάδι
μπορείς εύκολα να παρατηρείς.
Ας μη παραφυλούμε λοιπόν τις νύχτες
ο κίνδυνος είναι κρυμμένος στο φως.
XV
Βρέχει τοξική βροχή,
το χρώμα είναι κιτρινοπράσινο,
η εποχή της αθωότητας τελείωσε,
μαζί με την κρυστάλλινη
χωρίς άλατα βροχή
που μαζεύαμε για να λουστούμε
στις σκάφες.
Φτωχέ άνθρωπε του μέλλοντος
κρύφτηκες στα λαγούμια
που σ' ανάγκασε να φτιάξεις
ο πολιτισμός σου,
έμειναν στο έδαφος οι κατσαρίδες
και ιπτάμενοι ασπρόμαυροι τίγρεις
οι πλούσιοι ανέβηκαν ψηλά στα ύψη,
προβλέπουν πάντα.
Τερμίτες γεύονται τα υπολείμματα
του πολιτισμού σου
Ποτάμια κιτρινοπράσινα κυλούν
ανάμεσα στα καμμένα δάση
Το πολυαιθυλένιο δεν έχει
προοπτική επιστροφής
στο στενό μονόδρομο
κι οι τέσσερις εποχές του Vivaldi
έγιναν δυο.
Δορυφόροι περιστρέφονται
αέναα στην ατμόσφαιρα
κατασκοπεύοντας τα πάντα.
Κρύψου άνθρωπε στη μήτρα της γης
κρύψου να γίνεις λευκή κατσαρίδα.
XVI
Απέκτησα νέους φίλους τους καλώ Ιντερνεφίλους
μήπως καλύτερα να τους αποκαλώ ιντερνετφίλους;
Περνούν δίπλα μου στους δρόμους της πόλης
και δε με χαιρετούν για δε με γνωρίζουν
ούτε πονούν για μένα γιατί τον πόνο μου δε γνωρίζουν
δε χαίρονται με τη χαρά μου γιατί τη χαρά μου αγνοούν.
Τι σόι φίλοι είναι αυτοί;
XVII
Είδα τη θάλασσα μετά πολύ καιρό
ήταν άλλη θάλασσα, όχι η δική μας
μόνο τα ίχνη σου στην άμμο ήταν ίδια
τα κύματα της θάλασσας ήταν διχασμένα
αν έπρεπε να τα σβήσουν ή όχι.
Κανένας νοτιάς κανένα κύμα
δεν μπόρεσε να τα σβήσει.
Σαν το σαράκι της καρδιάς
που δε σταματά ποτέ να τρώει τα σωθικά.
Ακόμη και η αύρα σου ήταν παρούσα
έμεινα μαζί σου στην ακτή
κι ας μην ήσουν εσύ εκεί.
Νιώθω πως είμαστε ακόμη αγκαλιασμένοι.
IIXX
Το τροχαίο ήταν σοκαριστικό
έκρυβε ένα μεγάλο μυστικό,
η φωτιά άφησε δυο πτώματα
μαζί και δυο όπλα αυτόματα.
Ένα χαρτοφύλακα μεταλλικό
με ψημένα δολάρια των εκατό.
Μίλησαν οι αρχές για ληστεία
κανείς δεν είδε των διαμαντιών τη λεία
στα θραύσματα κρυστάλλων και τ' αποκαΐδια.
IXX
Πως να ειδώ τα νέα της tv ;
Όταν τη σκέφτομαι κάθε στιγμή;
Τι να κερδίσω από την πολιτική
κουράστηκα τα ίδια ν' ακούω
και να βλέπω μια ζωή.
Πόλεμοι δικτατορίες
θέματα για φρυκτωρίες
Μεσανατολικό Μακεδονικό
Κυπριακό όλα σε....ικό.
Τη ζωή μας φθείρει η καθημερινότητα
κι αυτά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
Φτάνει τίποτα δε μπορώ ν' ακούσω,
τίποτα να ειδώ αθάνατη ζωή ποτέ δε ζητώ
να κάνω πράξη μονάχα ότι μπορώ.
XX
Κρυφές γωνιές του μυαλού αβάσταχτοι φόβοι,
δυσλειτουργίες του νου θεόρατοι ευκάλυπτοι
έρμαιο στην καταιγίδα ανεμοδαρμένα μεγαθήρια
γρανίτες ασάλευτοι ψυχής δημιουργήματα
ελπίδες χαμένες σε λαβύρινθους απελπισίας
ανθρώπινες υπάρξεις ,ουσίες ρευστές
έννοιες στροβιλίσεις στη δίνη του χρόνου.
Αυτοί που δε μιλούν , που δεν υστεροφημούν ,
αυτοί που σωπαίνουν πόση σοφία διαθέτουν!
XXI
Φυλάκισαν τα όνειρά μας εκεί έφτασε η ξετσιπωσιά τους
οι ώρες περνούν ανέγγιχτες πάνω μας σιγή παντού
αντίδραση καμία βλέπουμε τα κίτρινα γιλέκα
και φθονούμε την αγωνιστικότητα των Γάλλων
γίναμε προλετάριοι του φθαρμένου καναπέ μας
προλετάριοι αγωνιστές της Τιβι των Μίντια του FB
XXII
Εκεί όπου άνθιζε το γιούλι
οι βεϊγκέλιες κι οι μανόλιες
υπάρχουν τώρα απολιθώματα
σαν τα πετρωμένο σώμα της περίεργης Ιουδήθ,
σαν υπόλοιπα καμένου δάσους ,
το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου,
το πέτρινο δάσος στο Μονοδένδρι .
Παντού παραίτηση,ερήμωση,εγκατάλειψη.
Λείπει το πράσινο λείπουμε κι εμείς
κι ανάμεσα στα ερείπια,
-άνοιξη βλέπεις,ανεπηρέαστη πάντα μένει-,
ένα ζουμπούλι μοβ μαζί με ένα κρόκο
ζωηρό κίτρινου χρώματος
θύμιζαν ότι εδώ κάποτε υπήρχε ζωή
υπήρχε χρώμα και ομορφιά
εδώ μπορεί ξανά να φυτρώσει η γης.
XXIII
Άκου τον ήχο στη σκεπή
αργυρόσκονη των αστεριών
πέφτει εξ ουρανού.
Αλίμονο δεν είναι αστερόσκονη
μια γυναίκα μου αποκρίθηκε
“Ο Άθως καίγεται....”
Γυναίκες ,ρεαλισμός της διακρίνει
δεν αφήνουν τα όνειρα να τις συνεπαίρνουν.
Κομψές για τα μάτια των άλλων
ευχάριστες όταν επιθυμούν, φιλάρεσκες πάντα ,
δυσάρεστες όταν κινδυνεύουν,λίγες σιωπούν όταν πρέπει.
ΧXIV
Μισώ τις στιγμές όταν οι σιωπές θρηνούν
για το χαμό των αισθημάτων τρέπονται σε φυγή οι λέξεις
και απομένουν τα πάθη δίχως πάθος.
Είν' η ζωή μας ποταμός
η θάλασσα καταπίνει τα πλούτη και τα μίση
εκεί πηγαίνουν όλα.
Τα όνειρα παρέμειναν στην ομίχλη
δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ
και σκούριασαν σαν τα παλιά
παροπλισμένα καράβια του Γαλαξιδιού.
Θεσσαλονίκη 24 Ιουλίου 2022 με αφόρητη ζέστη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
