| |
Ο Περιπατητής
Έρχεται πάντα αργά,
Στα δύο του πόδια δύο φτερά
για να πετά όποτε ο δρόμος του χαλά.
Τον συναντώ πάντα εκεί, στην άκρη του δικού μου ονείρου,
Με το μισό κορμί να ακουμπά στη γη,
και το άλλο μετέωρο στο κενό της επιστροφής.
Ο δικός μου, κρυφός Περιπατητής...
Δε μιλά, μόνο σφυρίζει και τραγουδά
σε έναν σκοπό από τα παλιά
Μοναχικός και ελεύθερος
Μα δέσμιος στη δική μου πάντα ματιά.
Τον ακολουθώ σαν μαγεμένος, όπως ένας πιστός θνητός τον μέγα του θαυματουργό.
Ο δικός μου, κρυφός Περιπατητής...
Φορά μόνιμα σκούρα γυαλιά,
τα μάτια του τυφλά, μόνο με οδηγό την ψυχή περπατά, κι όλα τα εμπόδια προσπερνά.
Τρέχει μέσα στις πυκνές φυλλωσιές
Επιπλέει σε ωκεανούς από χρυσά στολίδια του ουρανού και τα ασημένια φεγγάρια του βυθού...
Ο δικός μου, κρυφός Περιπατητής
Πάντα στο ίδιο όνειρο με καλεί
Το χέρι μου απλώνω και με παίρνει μαζί...
ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
27/7/2022
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
