| |
Κάθε που πέφτει
στην θάλασσα,
τον πονούν οι πληγές
στ' αμφίπλευρα
των αχίλλειων τενόντων
και πίσω στην πλάτη...
οι τελευταίες πιο λίγο,
ίσως γιατί είναι παλαιότερες απ' όσο θυμάται.
Και η σύντροφος του,
αν και τρέμει
στην επαφή
με την άλμη, τολμά
και πέφτει μαζί.
Σε κάθε πτώση της
στα νερά,
πονάει ·
όλο της το κορμί
διαλύεται
για μια στιγμή
σε χιλιάδες αποχρώσεις χρωμάτων,
που μένουν να στραγγίζουν στις άκρες των μαλλιών της.
Τους αρέσει η θάλασσα.
Τους αρέσει, με κρατημένη την αναπνοιά τους,
μέσα απ' το υδάτινο στοιχείο να κυττάζουν
ψηλά,
προς στον ήλιο.
Τους αρέσει να κολυμπούν,
να βουτούν,
σαν παιχνιδιάρικα δελφίνια
να αναδύονται ·
όσο πιο άξαφνα μπορούν
να βρίσκονται στην επιφάνεια με τις φυσαλίδες
και να τις βλέπουν
στην αναπήδησή τους καθώς
εξατμίζονται.
Να γελούν μαζί, στην ιδέα πως
η θάλασσα μοιάζει με ανθρακούχο ποτό.
Όταν όμως εμφανίζονται...
όταν άλλοι άνθρωποι φαίνονται,
εξαφανίζονται.
Έχουν βαρεθεί
να τους εκδιώκουν.
Σπαράγματα κεράμων τε και πλίνθων να γίγνονται,
και να μην μπορούν να μιλήσουν
φυσικοί ομιλητές μιας άλλης ελληνικής,
τί άγνωστο να τους πουν
και να τους πείσουν στην άγνοια τους;
Πώς θα μπορούσαν, σε ποια άλλη ελληνική,
Ερμής αυτός και η σύντροφός του, η θεά Ίριδα,
πως κάποτε ήταν;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
