| |
Ήταν ντάλα καλοκαίρι όταν σε γνώρισα. Περπατούσες στο γιαλό με τις φιλενάδες σου κι ήσουν ένα χαριτωμένο πλάσμα.
Σου μίλησα· έπαιξες τα μάτια σου σαν να μην μπορούσες ν΄ αντικρίσεις το βλέμμα μου και «σφύριξες αδιάφορα» στα λόγια μου.
Όμως, έβρισκες όμορφα τα τζιτζίκια !
Από εκείνο το απόγευμα, γίναμε φίλοι κι αρχίσαμε να τριγυρίζουμε μαζί στην ακρογιαλιά και να συζητάμε είτε θαυμάζοντας τη θάλασσα είτε ρίχνοντάς της πετραδάκια.
Σου άρεσε να φυσάει δυνατός αέρας (κι ας ξεχτένιζε τα μαλλιά σου) και να σηκώνει γερό κύμα (κι ας σου πιτσίλιζε το πρόσωπο).
Ήταν πολύ ευχάριστο που κάθε φορά μπορούσες να δοξάζεις μια νέα μέρα και μια από αυτές, σε ρώτησα αν ήσουν ερωτευμένη. Τότε ένα δάκρυ κατρακύλησε στα χλωμά σου μάγουλα κι αρκέστηκες να μου πεις ότι «η ευτυχία είναι μονότονη»…
Τα χαράματα της μέρας που έφευγα απ΄ το νησί σου, ενώ οι αχτίδες του ήλιου ήταν ακόμα αδύναμες και τα βουνά τυλιγμένα στην πρωινή πάχνη τους, είδα τα υψωμένα χέρια σου που μ΄ αποχαιρετούσαν από την προκυμαία καθώς το πλοίο απομακρυνόταν…
Τελικά, είχες επάνω σου ένα αόριστο απομεινάρι παιδικότητας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
