| |
Να-τος, πάλι, ο άνεμος, οπού φλυαρεί στ' αυτιά μου,
να-τος, με τις αθιβολές, που μνήμη μου στοιχειώνουν,
να-τα και τ’ αφροκύματα, που στράφτουν στη ματιά μου,
καθώς σ' αχτή μου γνωριστή, τα βήματα σιμώνουν.
Το στήθος σου το γαλανό, οπού ‘ναι φουσκωμένο,
το βλέπω πάλι, θάλασσα, ανεμοσαλεμένη,
χρόνια σαράντα κύλησαν, σε όργο αγχωμένο,
απ' όταν σου 'πα έχε γεια, με την καρδιά σβησμένη…
Τα γιαλοπούλια, πάνω μου, βλέπω, να ροδανίζουν,
των παιδικάτων σύντροφοι, που με καλωσορίζουν.
στράφταλες, στο κουτούπι μου, σταλίδες ξανεμίζουν,
και φλάτα αναστάσιμα, της αύρας. με χτενίζουν.
Με κλείνει στο στεφάνι του, των σύγυρων βεργί,
ως κει που θέα χάνεται, από της νιότης γη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
