| |
Ένα χώμα δεν μπόρεσε ποτέ να με κρατήσει
Όλη μου η ζωή σε αποσκευές και τρένα
Και τρέμω το θεριό μέσα μου μη ξυπνήσει
Και πάψω να μοιάζω πια σε σένα και σε μένα
Στη γη της ψυχής μου πέφτουν λύπης σταγόνες
Ο αγώνας μας με τη μοίρα τόσο άνισος
Μου' λειψαν τα καλοκαίρια, με τσάκισαν οι χειμώνες
Μα της ψυχής τις βροχές
Μη τις φοβάσαι λες
Γιατί μόνο αυτές
Βοηθούν ν' ανθίσει της αγάπης ο γλυκάνισος
Μόνο έτσι ανθίζει της αγάπης ο γλυκάνισος
Ποτέ καμιά φωνή δε μου ήταν τόσο οικεία
Ποτέ ένα βλέμμα δεν μπορούσε να μου καίει το δέρμα
Και πια θέλω πολύ της ζωής μου την ιστορία
Να την γράψει μοναχά η δική σου πένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
