| |
Φίλε, τι λες, πως διάβηκε, της ζήσης μας το γιόμα;
Μες στην καρδιά, είμαι παιδί, έχει σταθεί ο χρόνος...
Στης ζήσης μου τη ροδαυγή, πετάγομαι ακόμα,
σαν το θελήσω, κι έμνοστος, είν' κει μέχρι κι ο πόνος...
Η νιότη μας, αν θέλουμε, για πάντα θα βαστάξει,
και το κεντί και τον σπερνό, ζήσης μας, θα σφραγίσει,
το γέλιο της το γάργαρο, αν στέρξουμε να στάξει,
μες στην ψυχή, λαφράδα του, ώσπου να ‘ρθει μια δύση.
Αχ, δεν γραδάρουνται, ζωές, με μέρες, με ζαμάνια,
παρά μ' ακέριες διάξεις μας, κι ασύντελές μας άλλες,
μ' ελπίδες και με πίκρες μας, μ' αβάριες, με λιμάνια…
Έτσι ξεκρίνονται μαθές, μικρές από μεγάλες...
Μα, συ, αν προτιμάς αλλιώς, να τις μετράς ακόμα,
μείνε να λες, πως διάβηκε της ζήσης σου το γιόμα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
